The story continues! Work done, travel again!

Hallo iedereen!

Bij jullie is de zomer alweer even voorbij en komen de dikkere jassen alweer de kast uit. Dat terwijl wij hier van een niet te noemen "winter", naar een ongelofelijk hete zomer gaan. Inmiddels stijgt het kwik naar de 40 graden en ben ik nog steeds keihard aan het werk, de 70 uurige werkweken gaan "gewoon" door en met die 30 dollar per uur begint mijn Australische bank rekening klaar te stomen voor de rest van mijn reis door dit ongelofelijk grote land.

South Hedland.

Inmiddels heb ik Karratha ingeruild voor het naastliggende dorpje (300km verderop), South Hedland. Wij waren op een gegeven moment klaar met wat grote projecten in Karratha en het werd dus even wat rustiger qua werk. De directeur van het bedrijf was toen even op bezoek en die vroeg ik of ze hier in South Hedland nog mensen nodig hadden. Dankzij die vraag werd ik de volgende dag naar South Hedland gestuurd. In mijn busje 300km naar het volgende plaatsje op de kaart. Ongelofelijk eigenlijk he, bij ons in Nederland ben je nog geen dorp of stad uit of je ziet het volgende plaatsje al liggen. Hier rijd je 300km op een lange, bijna rechte weg en zie je niets anders dan lege vlaktes, wat heuvels en dan na 3uur rijden wat huizen bij elkaar wat een dorpje moet voorstellen.

South Hedland ligt naast het wat bekendere plaatsje, Port Hedland. Beide erg kleine dorpjes waar je binnen 5minuten doorheen kunt rijden. Port Hedland is een haven dorpje. Het dorpje ligt aan zee en heeft een hele grote haven, dat is ook bijna het enigste waar het dorpje uit bestaat. Wanneer je over zee uitkijkt zie je bijna altijd 10 grote schepen wachten om de haven in geloosd te worden.

Huis in South Hedland.

In South Hedland hoefde ik niet meer "on side" te wonen, want DME heeft hier een huis gehuurd voor de werknemers. Er werken hier meer full timers. De crew is dus een vaste groep die bestaat uit 5 kiwi's (jongens uit New Zeeland). Het huis staat op een groot stuk grond met een hek eromheen. Metname voor de erg grote, lieve hond, Jack. Die probeert er nogal eens tussen uit te sneaken. Verder heeft het huis, zoals bijna alle huizen hier in W.A. (Western Australia), alles gelijkvloers. 3 slaapkamers, met in alle kamers 2 stapelbedden. Een douch, keuken en om het huis erg veel grond. In de tuin een grote tafel en natuurlijk een koelkast (vol bier), want die Australiërs houden wel van een pilsje na werktijd ;-) Verder hebben ze de tuin grotendeels overdekt met doeken voor wat schaduw. Want met een gemiddelde temperatuur van 32 in de winter en 44 in de zomer, is het ietsje beter vertoeven in de schaduw. Verder hebben ze achter in de tuin een groot vat staan, waar nogal eens de fik in gaat in het weekend. Al met al een erg gezellige bedoeling!

Ik parkeer mijn bus mooi in de "soort van" voortuin en heb in mijn busje het mooiste bed van het huis. Ik slaap dus mooi in mijn busje, maar kan verder van alle gemakken van het huis gebruik maken. We zijn gemiddeld ongeveer met 7 jongens in het huis. Soms komt er iemand bij of gaat er iemand weer weg. Iedereen heeft een avond dat die moet koken en dit wordt erg serieus genomen door iedereen. Erg gezellig om met zijn allen te eten en het eten smaakt meestal nog erg goed ook. Misschien komt dat ook wel door de lange dagen en het hete weer hoor. Iig, ik ben erg blij met al het eten.

Voedselvergiftiging.

Toen ik verhuisde van Karratha naar South Hedland had ik al een paar dagen erg last van de maag. Het voelde niet goed, maar ik wilde er niet mee naar een dokter, omdat ik wilde werken en het vanzelf wel over zou gaan, dacht ik. Op verzoek van mijn ouders en zussen ben ik na bijna 2 weken dan toch maar even naar het ziekenhuis gegaan. En je zult dan altijd zien dat het net op begint te knappen. Maar goed, wat extra controle kan geen kwaad en dat bleek ook wel toen ik een week later de uitslag kreeg. Ik had een zware voedselvergiftiging opgelopen. Gelukkig was dit bijna voorbij en had ik geen medicijnen meer nodig. Achteraf had ik toch gewoon wat eerder moeten gaannatuurlijk..

Goed, verder ben ik eigenlijk gewoon nog steeds veel aan het werk en lach ik natuurlijk wat af met die gekken hier. Ik houd het bij af en toe een biertje in het weekend, verder probeer ik na het werk nog een beetje te sporten, wanneer ik niet te moe ben.

Het Bussie (The Crazy Dutchvan).

Met het busje gaat ook nog steeds alles goed. Ik heb inmiddels de filters (lucht, bezine en olie), allemaal vernieuwd. Ook de olie heb ik ververst. Ik heb het rek op het dak van een nieuwe laag verf voorzien, evenals de velgen en bumpers. De bus is nu officieel klaar voor de hele reis naar Melbourne via Cairns en Karijini nat park, allemaal bij elkaar zo'n 9.000km.

Inmiddels is Kevin ook over komen vliegen vanuit Perth. Ik heb hem daar leren kennen en hij had aangegeven wel mee te willen reizen naar de oost kust en Melbourne. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb geregeld dat hij de laatste 4 week ook voor DME kon werken en in het huis kon verblijven om daarna met mij mee te reizen. De laatste 4 week hebben wij veelal samen gewerkt en kregen wij mooie klussen die we samen konden doen. Erg gezellig en zo ging de tijd mooi snel voorbij de laatste 4 week.

Ik was er wel echt klaar mee met dat werken. Het werd steeds warmer en het zijn toch lange dagen/ weken. Maar ik weet precies waarvoor ik het doe en met die gedachten kwam dan uiteindelijk de dag dat ik de bus voor een laatste keer goed schoon maakte en helemaal inruimde voor de eerste bestemming van het 2e (of zoveelste deel) van de reis. Karijini national park!


Karijini national park.

Nadat wij nog wat laatste papieren hadden ingevuld gingen wij dan eindelijk 's middags op weg naar Karijini, ongeveer 350km verderop. Hier kwamen wij om iets over 6 aan en zochten gelijk een plekje op de camping. Niet een camping zoals je die misschien kent. Nee, dit zijn gewoon wat open stukken grond tussen de bomen waar je kan parkeren en je tentje op kunt zetten, that's it! Meer hebben wij ook niet nodig natuurlijk.

De volgende dag, woensdag 17okt, inderdaad..... Op mijn verjaardag!:-) Stonden wij al om 6:30uur op, want het werd dan al veelste warm om nog in de bus te blijven liggen. Ontbijtje, loopschoenen aan en hoppa, gaan! Karijini is een heel groot national park en vooral bekend door de vele gorges. Diepe gorges, soms wel 100mtr diep, waardoor water stroomt wat uit de bergen komt. Mooie watervallen en plassen waar je heerlijk even in kan afkoelen. Kevin en ik hebben een paar prachtige wandeltochten gemaakt. Helaas konden wij niet het hele park door, want de meeste wegen waren niet verhard en had je echt een 4w drive auto voor nodig. Maar alsnog hebben wij prachtige dingen gezien. Die avond feestmaal natuurlijk, want tja...ik was natuurlijk jarig!;-) Bruine bonen uit blik, gekookte aardappels en wat kipfilet ;-) Ik had helaas geen ontvangst met mijn telefoon (en heb dat nog steeds niet nu ik dit al 5 dagen later schrijf). Maar goed, dat is niet het einde van de wereld, al had ik graag even mijn ouders en zussen gesproken natuurlijk. De volgende ochtend zijn wij nog even naar het visitor center gegaan om nog wat over het hele gebied te lezen en te bekijken. Vervolgends zijn wij weer richting Port Hedland gereden. Want vanaf hier gingen wij naar onze volgende bestemming: Yarrie station!

Yarrie Kettelfarm.

Sharita is een oud stagiaire van mij tijdens mijn werk als gymdocent op het AG Bell college en zij heeft mij in contact gebracht met Annabell Yarrie. Sharita heeft ongeveer 5jr geleden op deze kettelfarm gewerkt en vertelde mij dat wij hier echt langs moesten om een kijkje te nemen. Super leuk natuurlijk! Wij waren van harte welkom zei Annabell. Na 2,5uur rijden vanaf Port Hedland kwamen wij dan bij de afslag aan. Nu zou het gedeelte beginnen wat de auto echt zou testen. 50km unsealed road! Pffff.... Het begon nog redelijk goed en het viel mij heel erg mee gelukkig. Uit eerdere ervaringen met zulke wegen trapte ik gelijk het gaspadaal maar diep in en schoten wij met 80 tot 100km/h over de hobbels. Dan vlieg je zo'n beetje over de toppen (en gaat de tijd sneller....;-)) Omdat wij niet in het donker naar het Yarrie station wilde zoeken waren wij in 1x door gereden vanaf Karijini. Hierdoor hadden wij ook het tanken in Port Hedland overgeslagen.... Tijdens het laatste stuk over de hobbels moesten de jerrycans er dus bij gepakt worden. Even snelle tank stop en een vogeltje uit de gril trekken en hop, weer verder! We kwamen dan eindelijk vlak voor donker aan.

Yarrie Kettelfarm is een van de grootste in W.A. En dus ook misschien wel een van de grootste van heel Australië en de Wereld. Met ruim een miljoen hectare is er geen voorstelling van te maken hoe groot het eigenlijk wel niet is. Rivieren, bergen,lege vlaktes, mijnen, alles op hun grond. We konden gelijk aanschuiven bij het eten met alle werknemers. En op het bord kwamen onze namen voor het werk van de volgende dag te staan. Shane, Kevin, Jesse: Fancing. 5:30uur breakfast. Hop! Niets even rustig rondkijken! Weer die work boots aan en aan de arbeit! Shane is een man die dus hekken aanlegt. Hij had nu de opdracht om ergens een hek te maken om een stuk grond van 600 bij 400mtr. Niet gelijk naast het station...nee, 50km verderop! In de midle of nowhere!

De volgende ochtend zaten wij dus met zijn 3en in de 4WD van shane met een dikke trailer erachter. Door het redelijk ruige terrein naar de plek waar het hek gemaakt moest worden. Een prachtige rit dwars door de heuvels, met schitterende uitzichten over lege vlaktes. Zoals je alleen in de mooiste films en op de mooiste plaatjes ziet! DIT IS DE OUTBACK!!! Zoals iedereen die zich voorstelt! Prachtig!

Shane was nog bezig met de hoek post te maken. Daar gebruikte hij oude boorpijpen van de mijnen van. Kevin en ik hebben prikkeldraad rond gespannen, ik heb nog even wat palen vast gelast en toen was het tijd voor wat verkoeling, want damnmnm wat was het warm! Gelukkig had het bedrijf van de mijnen een watertap gemaakt op verzoek van Yarrie. Dus nu konden wij onzelf nat spuiten onder een enorme slang. Daarna zijn Kevin en ik nog een van de heuvels opgeklommen. Wij hadden hier echt het ultieme uitzicht ooit! (foto's volgen). Vervolgens stapten wij weer in de 4WD om de prachtige rit naar het station terug te maken.

Die avond was het vrijdagavond en iedereen had besloten om naar de pub te gaan. Even naar de pub zul je denken...nou... De eerste en de enige pub is 200km verderop!!! In Marble Bar,een plaatsje met maar liefst 200 inwoners! Daar gingen wij dus 's avonds heen. Gelukkig kon iedereen in het huis van Annabell slapen, want die heeft nog een huis in Marble Bar. Het was erg grappig om mee te maken. Maar eigenlijk was de pub alleen gevuld met de mensen van Yarrie station. 2uur rijden voor een pub, die niet echt bijzonder was ofzo... Ach ja, hoort dabei!:-)

De volgende dag liet Shane ons nog wat dingen van Marble bar zien, daar ben je zo klaar mee natuurlijk ;-) Een waterplas en watertank met uitzicht over de 50huizen van Marble Bar en that's it. Nog wel een leuk weetje (en waar de inwoners ook maar al te trots op zijn). Marble Bar is officieel het warmste dorpje van Australië (Het was er eens meer dan 100dagen op rij boven de 42graden. Altijd leuk natuurlijk...nu was het er ook 44.9graden...en dan moet de zomer nog beginnen! Maar goed, daarna gingen wij weer met Shane richting het station. Maar eerst zou hij ons nog een mooie plek laten zien. En mooi zou het zeker worden! Over een erg hobbelige weg kwamen wij na ongeveer 1,5uur rijden uit bij een plas tussen 2 bergen. De kangaroes sprongen weg bij de plas toen wij aankwamen. Het leek wel een sprookje! Wij twijfelde geen moment natuurlijk en namen een duik! Heerlijk!

Daarna weer terug naar de farm waar wij onze bus even schoon hebben gemaakt en een wasje hebben gedraaid. Want de volgende ochtend was het alweer tijd om verder te gaan. Even een foto met Annabell voor Sharita en of we go! We moesten nu richting het noorden rijden vanaf de farm. Dat was nog eens 100km unsealed rote! En Shane en Annabell hadden ons al gezegd dat het een wat slechtere weg zou zijn. Nou..... Met geknepen billetjes en zweethandjes zaten wij in de bus hoor! Sommige stukken alleen zand! Kom je dan met 90km/h aanrijden! Je kunt niet remmen vanwege de hobbels en je moet niet remmen, anders sta je vast en dan.... Dan ben je de sjaaak! Sta je dan zonder ontvangst op een plek waar sowieso niemand komt! Ik keek steeds naar de kilometer stand om te kijken hoever het nog zou zijn om te lopen als we vast zouden komen te zitten. Ik zou alleen al blij zijn als we de grote weg zouden halen met het busje! Maar....hij rijdt nog steeds!:-)

Nu lig ik hier nu dus achterin de bus dit verhaal te typen, terwijl Kevin rijdt. Nog 200km, dan zijn wij bij Brome. Wij zijn nu dus echt begonnen met de reis naar Cairns! Vanaf Brome 4076km! Een heel eind dus. Maar ik heb alweer gemerkt dat je hier achterin de bus ook heerlijk kunt liggen tijdens het rijden :-)

Ik begon het schrijven van dit blog een paar week geleden, maar heb nu pas de tijd genomen om het eens een keer af te maken. Het werken duurde een tijd, langer dan 3mnd, precies 100 dagen, lange dagen....maar ik heb het hem toch geflikt!!!!

Nu is de tijd van de rest van mijn reis begonnen! En wat knallen wij hem gelijk weer! Karijini en de Kettelfarm waren weer onvergetelijke ervaringen! Ik geniet en dat zal ik blijven doen!
Ik heb inmiddels wat mails binnen en wil iedereen super bedanken voor jullie felicitaties! Ongelofelijk wat een hoop! En dat allemaal vanaf de andere kant van de wereld! Doet mij erg goed, kan ook niet anders!

Ik zal proberen het blog schrijven weer op te pakken, want er staat weer een hoop te gebeuren!:-)