Beautiful Singapore and Borneo!

Hallo Iedereen aan de andere kant!! Waar het net niet an ging en waar iedereen sinds jaren weer eens kon wandelen over de Amsterdamse grachten... dat moest ik dan weer missen..

Maar... ik heb ook weer wat meegemaakt!! Dat zal ik jullie nu even zo kort en bondig mogelijk proberen te vertellen..(misschien ook wel niet) Sorry voor het lange wachten op dit verhaal, maar was zo druk met het reizen dat ik er niet aan toe ben gekomen. Ook de gebieden waar ik ben geweest was, of geen internet, of geen computer. Maar hier komt ie dan!!! go go GOOOOO!!!!!!

Singapore.

Ik was gebleven met mijn vorige verhaal in het mooie, kleine Melakka. Hier heb ik een week doorgebracht met lekker trainen, zwemmen, breaking bad seizoen 4 kijken en natuurlijk wat fietsen door het plaatsje. Na een week ging mijn reis verder richting het zuiden, naar Singapore! Ik wist niet goed wat ik hiervan moest verwachten en dat is vaak wel het leukste wanneer je ergens naartoe gaat eigenlijk. De bus gepakt naar Singapore, de reis duurde ongeveer 5uur voordat we bij de grens van Singapore aan kwamen. Hop, hier moest iedereen de bus uit, spullen mee, niets mocht in de bus blijven namelijk. Dan moet iedereen stempels halen bij de douane, wordt de bus gecontroleerd en stap je aan de andere kant weer in de bus. Een grote brug over en aan de andere kant weer hetzelfde verhaal om Singapore in te komen. Nu reden we dus Singapore in, niets is nog anders dan "normaal". We stopten bij een busstation vlakbij een winkelcentrum. Dit was het eindpunt. Stond ik dus weer met mijn tassen en geen idee waar ik naartoe moest of waar ik was in Singapore. Maar goed, vragen scheelt een hoop. Ik eerst wat Singapoerse dollars pinnen en naar de metro. Ik wist dat het een schone stad zou zijn, maar zo schoon en alles zo goed geregeld, echt ongelofelijk! Ik stapte uit in Litlle India.

Het was vrijdagavond en de markt kraampjes waren nog open. Nu was ik de kraampjes gewend van Thailand, met stank en rotzooi. In Singapore leek het wel alsof ik op een markt uit de toekomst liep, het rook overal super lekker naar groentes, bloemen en weet ik het allemaal. De tegels waarop ik liep waren schoner dan schoon, wilde je bijna je slippers voor uitdoen, zo schoon was het. Alleen maar Indiërs om mij heen in dat gedeelte van de stad natuurlijk.

De eerste indruk die ik kreeg van Singapore was ongelofelijk en het zou alleen maar gekker worden. Ik op zoek naar een hostel die ik wederom had opgezocht op mijn mobiel. Maar omdat het vrijdagavond was, was het druk...erg druk. Eerste hostel had geen plek meer, die verwezen mij door naar een ander hostel om de hoek. Dit was een groot hostel met heel veel kamers en een heleboel backpackers!! Ik kon hier 1 nacht blijven, want de volgende dag zat het al vol. Ik had iig even een plekje voor die avond, dacht ik en zou de volgende dag wel weer zien. Goed, nu was het vrijdagavond een uurtje of 7. Ik had voor het eerst sinds tijden weer eens een afspraak staan voor die avond en wel een heel bijzondere afspraak zou later blijken.

Toen ik een half jaar geleden bezig was met het plannen van mijn reis zag ik een documentaire over Singapore op tv. Dit ging over het nieuwe Marina Bay gedeelte, een ongelofelijk groot project aan de rand van Singapore, shopping malls, hotels, casino's, noem maar op. Een parade paardje voor Singapore. 3 grote gebouwen naast elkaar wat het hotel was, met op hun dak een groot zwembad van 150 meter lang, met daarbij natuurlijk een luxe restaurant, club en dat soort ongein. Goed, dit werd natuurlijk een doel, om ook naartoe te gaan, want het zag er zo mooi uit allemaal! Ik liet dit mijn goede vriend, Arie Bertus Pons zien ;-) En nou was het toeval daar dat hij nou juist iemand kende, uit zijn tijd in Bangkok, die nu ook in Singapore woonde en werkte en die misschien wel wat kon regelen. Goed, zo gezegd, zo gedaan en zo werd ik in contact gebracht met Aom, een Thaise vrouw die nu dus woonachtig was in Singapore. En het mooie was nu, dat zij heel toevallig in dat gebouw werkte! Ja ja, dat is al goed geregeld natuurlijk... nou.. HET WERD NOG GEKKER!!!

Ik snel even douchen in het o zo drukke hostel en hoppa in de metro richting Marina Bay. Ik moest naar het restaurant op de 57ste verdieping en gewoon naar haar vragen. Ik op mijn rode gympies naar zo'n chique plek, want tja.... een backpacker neemt geen nette schoenen mee in zijn tas hoor. Aangekomen op Marina Bay keek ik mijn ogen uit, wat een gebouwen, echt zo mooi en groot en prachtig omgeven met de mooiste lichten en noem maar op. Ik sneakte min of meer langs alles en iedereen en zat mooi in de lift (minder dan 30sec naar de 57ste). Deuren gingen open en WOWWWWWW WAT EEN UITZICHT!!!!! Welcome sir, ging het gelijk... ja uhhh BEDANKT OUWE!!! BOX!!! Nee geintje!! ;-) "Hello, thank you" was het gewoon hoor. Ik daar eerst maar eens even genieten van het uitzicht aan de buitenkant van het restaurant, net zoals vele andere mensen deden. Het was heerlijk weer en het uitzicht over de stad was prachtig! Na een kleine 5 minuten genoten te hebben, ben ik naar een vrouwtje gegaan die er werkte en vroeg ik naar Aom, ik dacht bij mezelf, als ik het nou maar niet aan Aom zelf vraag.. staat ook zo stom. Maar nee hoor, ze vroeg gelijk of ik wilde gaan zitten en of ik wat wilde drinken, dan zal zij Aom even halen. Nou, kom maar op met dat bier, dacht ik bij mezelf. Na 5 minuutjes kwam Aom, een gezellig vrouw. Ze vroeg mij of ik wat wilde eten, nou ik had nog niet gegeten maar om nou daar wat te eten... uhhhh, backpacker in een hostel die nog "even" moet reizen... was dat nou wel verstandig.. Maar al snel bleek dat Aom geen meisje uit de bediening was, want mensen kwamen met alle vragen over grote betalingen van klanten en andere zaken naar haar toe. Nee, ze bleek de manager van het hele gebeuren te zijn! Het restaurant gedeelte en de club boven op de gebouwen waren min of meer haar afdeling. Nou, beter kan je het niet treffen dacht ik zo! Zaten we dan op zo'n beetje het mooiste plekje van de stad heerlijk te eten en wijn te drinken! Echt heerlijk gegeten en genoten van het uitzicht. Aom liet mij daarna alles even zien, echt schitterend, wat een plek is dat joh. Liepen via het restaurant gedeelte naar de club, die al goed vol zat, want het was immers weekend. Sta je op het dak van dat gebouw in de open lucht, met uitzicht over de stad te genieten van de muziek en een drankje. Echt geweldig! En overal konden we zo doorlopen natuurlijk, ook wel handig met die rij die er al stond. Zo kwamen we dus ook bij het zwembad uit, echt de sky is de limit in Singapore! Prachtig! Toen nog even de vip box in waar mensen al snel zo'n 300.000 dollar voor betalen per jaar, alleen om er naar binnen te kunnen en er een plekje te hebben. Nou, zit je dan ook best wel mooi hoor. Daarna gingen we nog naar een andere club onderin het gebouw, ook erg mooi en gezellig! dansje, drankje... hoe goed kan je welkom in Singapore zijn! (Thanx Arne!). Bij terug komst in het hostel nog een leuke "classic" situatie. Loop het badkamer gedeelte in, ligt daar een gast heerlijk te slapen, die had ook een goed begin van het weekend volgens mij! (zie foto bij dit verslag) Volgende dag was het tijd voor de zoektocht naar een ander hostel. Dit was binnen 1 minuut geregeld, even aan de receptie gevraagd en die had al wat voor mij geregeld om de hoek. Super dus. Mijn tas gepakt en op naar het volgende hostel. Dit hostel was een stukje rustiger en veel fijner. Werd dus alleen maar beter. Op de kamer was plek voor zo'n 20 man, maar lagen maar een stuk of 7 volgens mij. Het was een zolder, zonder ramen en met 4 airco's. Echt een slaap plek dus. En hier lagen bij aankomst ook nog wat gasten hun roes uit te slapen. Nu was het dan tijd om Singapore te ontdekken! Zal het even kort omschrijven (ben ik heel goed in ;-)) Singapore is een geweldige stad, alles is goed geregeld, mensen zijn netjes, gebouwen indrukwekkend, ook weer prachtige grote shoppingmalls enz. Maar na een paar dagen heb je het er eigenlijk wel gezien. Je krijgt na een tijdje het gevoel alsof je in een computerspel loopt, alle mensen die zo netjes aan de goede kant van een voetpad lopen, op de metro stations wordt er de hele tijd omgeroepen dat wanneer je iets verdachts ziet je de politie in moet lichten. Het is er super schoon en je zal nergens ook maar graffiti zien of een berg afval. Na een tijdje werd het voor mij een beetje saai en wilde ik eigenlijk wel verder, maar mijn vlucht zou pas na 5 dagen gaan.

Bij Marina Bay heb je iedere avond 2 keer een lichtshow op het water, wat echt schitterend is. Verder had ik het geluk dat er de 2e avond een parade was op het formule 1 circuit, prachtige dansen en shows werden hier gegeven wat werd afgesloten met prachtig vuurwerk. Je krijgt echt vaak het gevoel dat niets te gek is in deze stad. Heb het nationaal museum bezocht, wat erg mooi was. Heb nog 2 parken in de stad bezocht, wat ook zo mooi was en waar constant wel mensen bezig zijn om het zo mooi te houden. Al met al een prachtige stad waar best wat te zien is, maar waar je niet te lang hoeft te blijven.

Kota Kinabalu (Borneo).

Na 5 dagen chillen in Singapore was het tijd om richting Borneo te vliegen. Hop, weer in de bus, want mijn vlucht ging vanuit een plaatsje net buiten Singapore. Daar het vliegtuig 's avonds gepakt en op weg naar Kota Kinabalu. Was erg benieuwd wat mij hier nou weer te wachten stond! Had niet gedacht hier ook heen te gaan tijdens deze reis, maar dat is juist het mooie! Dat niets echt vast staat en je dus kan gaan en staan waar je wilt. Vanaf het vliegveld kon ik zo richting een hostel lopen wat ik had opgezocht voordat ik erheen ging. Hier was nog genoeg plek, dus kon ik mooi de eerste nacht slapen, zodat ik de volgende dag het plaatsje kon ontdekken en dan richting de berg kon gaan. Ik ontmoette hier nog een jongen uit Hawaï die de volgende dag de berg zou beklimmen. De volgende dag heb ik de bus gepakt naar het centrum van Kota Kinabalu en daar heb ik even door de 2 shoppingmalls gelopen, want meer was er niet. Daarna richting het water gelopen, nou na Singapore vond ik dit dus helemaal niets! Wat een stank, viezigheid en rotzooi. Het plaatsje had echt helemaal niets te bieden! Ook aan het water was het smerig en vies. Heb maar even in de starbucks (die ze hier dan wel hadden), een theetje gedronken, maar ik had al spijt dat ik hier een dag moest blijven. 's avonds heb ik vlakbij mijn hostel aan het strand gegeten, wat wel erg mooi was. Dit was toevallig het enige strand in de buurt, maar het was half bewolkt en 's avonds begon het zelfs een beetje te regenen, dus niet echt strand weer voor overdag. Ik heb hier nog wel een prachtige zonsondergang gezien.

Het regenseizoen naderde zijn einde in Borneo, maar het bleef een gok wanneer de regen echt zou ophouden. Het was dus ook een gok hoe mijn tijd hier zal worden. Maar goed, wie niet waagt... De volgende dag zou ik met een bus of auto richting de berg gaan, die op zo'n 2uur rijden vanaf het plaatsje lag. Ik stond weer aan de kant van de weg te wachten op de bus, na een 3kwartier nog steeds geen bus. Toen stopte er een auto met pech bij mijn bushalte, voor hem pech, voor mij misschien geluk! Raakte met hem aan de praat (net zoals hij ondertussen zijn auto weer aan de praat kreeg). Hij vroeg waar ik heen moest en wilde mij wel brengen. In de auto zat zijn vrouw, die netjes in haar airasia uniform zat. Het was een jong stel die in Kinabalu zelf woonde, een erg aardig stel. Ze vertelde dat ze een kleine hadden en wat voor werk ze deden. Hij had een eigen café en speelde rugby en zij was stewardess voor airasia. Ze zetten mij dus bij het punt af waarvandaan de auto's gingen die richting de berg gingen. Ook een plek die ik anders misschien nooit had gevonden en vanaf daar ging ik naar de berg. De 2 die mij hadden afgezet regelden even een goede prijs voor mij en zo kon ik op naar de berg!

Kinabalu Mountain.

Terwijl wij richting de berg reden werd het steeds bewolkter en begon het te regenen... erg veel regen. Het blijft een gok he. Na 2 uur werd ik afgezet bij de ingang van het park, waar het erg mistig en regenachtig was. Tja... ik wilde die berg toch echt zelf beklimmen he. De auto reed weg en daar stond ik dan, aan de voet van de berg, die ik niet kon zien, omdat het gewoon te bewolkt was. Ik besloot naar de receptie te gaan van het hotel wat in het park was, want omdat ik niets had geregeld of gereserveerd vooraf was er zelfs een kans dat ik helemaal niets kon doen in het park. Maar goed, daar kwam ik maar op 1 manier achter. Ik naar de receptie om te vragen of ik ten eerste nog ergens kon slapen die nacht en of ik de volgende dag de berg zou kunnen beklimmen. Nou, daar kwam het hoor. U had om de berg op te kunnen 3 maanden geleden een bed moeten boeken op 3200mtr hoogte en we hebben een dorm vanaf 200R (50euro). Ok, ga je lekker dus...

Het zit namelijk zo. Iedereen kan in principe de berg beklimmen. Dat gaat in 2 dagen en 1 nacht. Je beklimt de eerste dag vanaf 7uur de berg en klimt dan tot 3200mtr hoogte waar een hotel staat. Daar ga je vervolgens gaat slapen tot 2uur 's nachts en dan vertrek je verder richting de top die op 4095mtr hoogte is. Het 2e gedeelte is een stuk makkelijker en is goed te doen in 2/3 uur, zodat je dan rond 6e de zon kunt zien opkomen. Dan geniet je even en loop je weer naar beneden. Zo gaat het normaal gesproken... Maar dan moet je dus wel reserveren van tevoren, ver van tevoren! Maar goed, ik wist pas een week geleden dat ik dit wilde gaan doen en dacht dat het wel mee zou vallen met de drukte. Het hele feest zou misschien dus niet eens doorgaan. Goed, ik ben het park afgelopen om eerst maar een hostel te zoeken en daarna verder te zien wat er nog mogelijk was. Het park ligt dus al half op die berg, als je uit het park loopt heb je dus nog niet zoveel, maar na 5 minuutjes lopen kwam ik bij een heel klein hosteltje terecht. Die hadden nog veel plek, want vanwege het regenseizoen was het erg rustig. Hier zat ik dan weer gewoon voor 5euro ipv 50. Hier ontmoette ik Fizie, een jongen uit Maleisië die 1 keer per jaar een week op vakantie gaat/kan en die net als ik op de bonnefooi naar de berg was gegaan. We zaten dus in hetzelfde schuitje, zowel hostel als dat we die berg niet op konden. Na onze spullen te hebben neergelegd zijn we samen weer naar het park gelopen om te kijken of er niets anders mogelijk was. Dit ging een stuk beter nu er iemand bij was die gewoon in hun eigen taal kon praten, want bij de receptie spraken ze erg slecht Engels. De bedden waren volgeboekt, dus dat was geen optie meer, tenzij iemand af zou zeggen.

Overigens, die bedden bovenin waren er vanaf zo'n 500ringit, waar dan nog wat kosten bijkwamen. De prijzen gaan ieder jaar ongeveer met 30% omhoog, echt belachelijk. Maar je bent verplicht zo'n bed te boeken, anders mag je de berg niet op. Het is 1 hotel, dus die kunnen makkelijk belachelijke prijzen vragen, wat ze dus ook doen. De Kinabalu mountain is een van de hoogste bergen van zuid-oost Azië (4095mtr) en iedere dag zijn er veel mensen die deze berg op deze manier willen beklimmen.

Goed, weer even terug naar het verhaal. De vrouw achter de balie zei dat er misschien nog 1 optie was. En dat was dat we de berg in 1 dag zouden beklimmen en afdalen. Daarvoor moesten wij ons melden bij de Ranger van het park om het te vragen. De ranger (zoals ze dat zo mooi zeiden), zat in het hoofdgebouw op zijn kantoor. Nou het werd nu dus alleen maar spannender en leuker eigenlijk voor ons prof klimmer, wat Fizie en ik beide dus zeker niet zijn. De bergen die ik opga zit ik vaak warm en droog in een lift...

Wij naar het hoofdkantoor, langs een heel kantoor waar allemaal mensen aan het werk waren, helemaal naar achter, want daar was het kantoor van de ranger. Daar een heel gesprek gehad, tenminste Fizie en de ranger. Ik zat er een beetje bij, want verstond er natuurlijk niets van. Moest alleen uitleggen dat ik wel eens "wat" met sport deed. Na een half uur gepraat te hebben besloot de ranger dat wij een poging mochten wagen om de berg te beklimmen in 1 dag. We moesten hiervoor wel allemaal papieren ondertekenen waarin o.a. stond dat we dat bedrijf niet konden aanklagen voor eventuele schade of ongelukken. Die formulieren maken het altijd nog even net wat spannender. Goed, dat gedaan te hebben en betaald te hebben konden we dus de volgende dag echt de berg op. Het hele geintje kostte ons nu ongeveer 160Ringit ipv een pakket van 1200Ringit wat het anders met slapen enz had gekost, scheelt dus ook behoorlijk. De middag dat we dit regelden met de ranger kwam het water met bakken uit de hemel en hij zei al: "wanneer het morgenochtend zo regent kunnen jullie gewoon blijven liggen, want dan is het te gevaarlijk".
We zijn die avond vroeg gaan slapen, want de volgende ochtend moesten we kwart voor 7 op het kantoor zijn.

Er zaten wat regels aan het dayclimb gebeuren vast. Zo moest je voor 10uur bij het hotel op 3200mtr zijn en voor 13uur op de top. Dit zodat je voor 17uur weer terug beneden zou zijn. Wanneer je 1 van die tijden niet zou halen, moest je meteen weer terug.

De volgende ochtend waren we keurig kwart voor 7 op kantoor. Ik had een korte broek aan gedaan, met een trainingsbroek eroverheen, een hemd, shirt en trui. Want het was hier al fris, laat staan boven op de berg.
Nog een pasje halen op kantoor en dan zouden we gaan. Hier ontmoette we onze gids. Willie, een jonge gast van 27 die ons naar boven zou leiden. Er was nog een dag klimmer. Scott (een echte bergbeklimmer), die had ook een eigen gids. Het weer was redelijk, tenminste "nog" geen regen. Maar wel behoorlijk bewolkt, het beloofde iig niet veel goeds, maar we konden starten! We werden naar het begin van het pad gebracht met een auto en vanaf hier ging het dan echt beginnen en gelijk goed ook. Het was al wel half 8 en de tijd van 10uur stond gewoon vast. Fizie en ik wilden het hotel sowieso halen en ik ook gewoon de top natuurlijk. Scott ging er al gelijk vanaf het begin zo'n beetje half rennend vandoor. Die was duidelijk wel wat gewend. Wij erachteraan, want we dachten als we dat bijhouden, dan halen we het sowieso wel. Nou na een tijdje waren Fizie en ik HELEMAAL KAPOT!! Ik keek op mijn horloge, we waren nog maar 15 minuten onderweg! Helemaal buiten adem, zwetend en hijgend stonden we daar dan. WTF zijn we aan begonnen joh, gekkenwerk! We waren duidelijk te snel begonnen. Scott lieten we maar lekker doorgaan, wij namen even 5min rust. Mijn lichaam was het duidelijk niet gewend. Wanneer je bezig was kreeg je het al snel warm, ik besloot dus gelijk verder te gaan in korte broek en shirt. Mijn tas voelde ook zo zwaar aan met al dat eten, 3 liter water, regenkleding, trui, broek. Dus besloot de 2 waterflessen gewoon in mijn hand te dragen. Het klimmen viel dus behoorlijk tegen in het begin. Maar na een uur flink door beuken, ging het al een stuk beter. Ik had besloten minder pauze te nemen en rustig door te gaan. Fizie kon niet meer en nam langer pauze. Willie zei tegen mij dat ik gewoon alleen verder door moest gaan naar boven en dat hij bij Fizie zou blijven tot die niet meer kon, daarna zou hij achter mij aan komen. Ik wilde het echt halen en ben na een half uur zelf verder gegaan op mijn eigen tempo. Mijn benen verzuurden behoorlijk, want het is geen gewone trap die je op loopt ofzo, zijn soms rotsen van een halve meter hoog, wat je goed voelt in je benen. Het begon ook nog eens flink te regenen op een gegeven moment. Dus ik mijn poncho aan doen, zodat mijn tas op mijn rug ook niet nat werd. Het zou een close finish worden, maar om 10uur was ik dan toch echt uitgeput bij het hotel. Willie was nog nergens te bekken en ik wilde wel echt door naar de top. In het hotel waren wat andere gidsen, die ik vroeg wat ik kon doen. Ze vertelden mij dat Scott net 10minuten geleden verder was gegaan naar de top met zijn gids. Als ik op zou schieten zou ik hun nog in kunnen halen en met hun mee. Ik liet mijn trui in het hotel, dat scheelde weer wat gewicht, deed mijn regenjas aan ipv de poncho en besloot verder omhoog te gaan. Na 5 minuten vanaf het hotel kwam ik bij een hek aan, op dat hek stond dat je absoluut niet zonder gids verder mocht gaan. Maar goed, ik was toch duidelijk geweest tegen de andere gidsen dacht ik zo. Dus ben door het hek gegaan op weg naar de top. Doordat ik steeds hoger kwam veranderde de omgeving ook, hier waren al bijna geen struiken of bomen meer, alleen maar rotsen. Na een tijdje besloot ik om even tegen een rots aan wat te eten en te rusten en te schuilen voor de regen. Ik begon een beetje hoofdpijn te krijgen. Waarschijnlijk door de inspanning en door de hoogte. Ik begon een beetje te twijfelen of het wel verstandig was om verder te gaan. Ik had al een tijd niemand meer gezien, terwijl ik tijdens het eerste gedeelte nog wel eens wat klimmers tegen kwam. Het regende nu ook heel hard en je zag bijna niets meer, omdat ik echt midden in een wolk liep.
Net toen ik verder wilde gaan, zag ik iemand aan komen van beneden. Het was Willie! Hij was helemaal buiten adem en had even nodig om op adem te komen voordat ie wat kon en wilde zeggen. Ik legde hem uit dat ik in het hotel had gevraagd wat ik kon en mocht doen. Maar hij vond het niet erg dat ik verder was gegaan, hij begreep ook wel dat ik naar de top wilde. Hij vertelde dat ze het hek waar ik nog door was gegaan, al dicht hadden gedaan, want het werd te gevaarlijk. Het park was gesloten. Boven zou het nog harder regenen en dat zou als een soort waterval langs de rotsen naar beneden komen. het was gewoon te gevaarlijk. Ik zei hem dat ik nog wel even naar een marker wilde klimmen om een foto te maken en dat we dan terug zouden gaan. Dus op 6.5km op 3500mtr hoogte hebben we even de foto gemaakt en toen zijn we naar beneden gegaan. Ik vond het ook wel best. Boven zou je ook weinig zien en als het echt te gevaarlijk is dan moet je stoppen.

De terug weg was minstens net zo zwaar als de heenweg. Mijn knieën begonnen echt pijn te doen. Maar om een uur of 4 waren we dan toch weer beneden. Wat een ervaring zeg! Ongelofelijk! Het was misschien niet helemaal wat ik ervan verwacht had door het weer. Maar de ervaring pakt niemand mij ooit meer af! Ik ben ook blij dat we het in 1dag hadden gedaan, want achteraf gezien was het in 2 dagen ook niet echt meer een uitdaging meer geweest, dan zou je gewoon 7/8uur de tijd hebben om naar het hotel te gaan en de volgende dag ook alles heel rustig aan kunnen doen. En natuurlijk scheelt het ook een hoop geld ;-) Beneden aangekomen ben ik gelijk naar het hostel gegaan, waar Fizie al languit op zijn bed lag. Heb hem even jaloers gemaakt met de foto waarbij ik op 6.5km was en zijn daarna niet veel later gaan slapen. De volgende dag bleef ik nog in het hostel om bij te komen en wat te lezen. Mijn benen hadden toch aardig wat te verduren gehad natuurlijk. Fizie was terug gegaan naar kk, dus ik was weer alleen.

Die dag kwam er een touringcar chauffeur bij mij op de kamer, Emanuelson. Hij kwam uit het gebied zelf. Een leuke, spontane gast. Hij vroeg of ik die avond met hem mee ging naar een plaatselijke karaoke bar in de buurt. Natuurlijk ga ik mee! Aangekomen in de bar, was het bijna leeg en kreeg ik gelijk een microfoon in mijn handen gedrukt. Emanuelson begon al gelijk uit volle borst te zingen, die had het waarschijnlijk vaker gedaan! Pot bier kwam op tafel, chicken wings erbij en GAAN!! Was een erg leuke, gezellige avond! En Ema vertelde mij dat hij volgend jaar naar Amsterdam wilde komen, want hij vind al die witte meiden zo mooi (bedoelde blonde meiden dus). Toen ik hem een foto van mijn familie liet zien, was ik geen "Jesse" meer voor hem, maar werd ik gelijk "Brother in law" genoemd!! HAHAHAHAHA Ik zei hem dat hij volgend jaar eind april maar naar Amsterdam moet komen, dan hebben we een leuk feestje in Amsterdam (Als ik al terug ben natuurlijk;-)). De volgende ochtend was ik dan echt klaar met de berg en ging mijn reis verder.

Sandakan.

Ik pakte 's ochtends vroeg de bus aan de rand van het park. Tijdens de busreis door de bergen klaarde het af en toe even op en kon ik genieten van hoe mooi het hier eigenlijk wel niet is. Ik zag de huizen in de bergen liggen en veel groen. Ik kon mij goed voorstellen hoe mooi het moet zijn bij mooi weer, maar jammer genoeg had ik dat geluk niet deze keer. Tijdens mijn verblijf op de berg was het bewolkt en had ik vrijwel geen zicht. Na 5uur in de bus kwam ik aan in Sandakan. Sandakan is een stadje aan de oostkust van Borneo. Het stadje zelf is niet heel bijzonder. Ik kwam in een leuk hostel terecht waar ik werd verwelkomt met gefrituurde bananen en thee. De man achter de balie was erg vriendelijk en wanneer hij lachte probeerde hij zijn gebit zichtbaar te verbergen (zoals veel mensen hier in Azië, mistte deze man ook een paar tanden hier en daar). Er kwamen nog 2 backpackers aan op het moment dat ik aankwam. Ben uit Australië en Katie uit Canada. We kwamen in Sandakan en wilden vrijwel hetzelfde doen. Dus besloten alles gezellig samen te doen. We gingen de volgende dag met de bus naar Sepilok, is een national park ongeveer een uurtje rijden vanaf Sandakan, waar o.a. de orang utans leven. Ze hebben er een rehabilitatie centrum voor de orang utans waar je heen kan gaan en verder nog een regenwoud museum. We zijn eerst naar de orang utans geweest, ik had verder weinig gelezen over het centrum, ben er maar gewoon heen gegaan. Na goed entree geld hebben betaald konden we snel door, want het was etenstijd voor de beesten. We liepen over een houten pad ongeveer 2 meter boven de grond midden door het regenwoud. Was al erg mooi! Toen kwamen we bij de eet plek aan, hier wemelde het van de mensen met gigantische camera's! Beetje dom aapjes kijken gevoel kwam bij mij al snel naar boven. Vind het dan toch altijd wel mooi om tussen die mensen te staan, die druk bezig zijn hun lenzen te verwisselen en simpel met mijn kleine camera wat plaatjes te schieten. Na een paar minuten werd er letterlijk een orang utan het platform op geduwd door een verzorger en die ging daar maar even rustig eten. Even later kwam er nog een aan slingeren en dat was het wel zo'n beetje. Het was voor ons niet echt wat we ervan hadden verwacht en liepen maar snel door over het pad, terwijl iedereen nog druk bezig was met hun lenzen en camera's. Soms zijn mensen drukker met dat soort dingen dat dat ze werkelijk ergens van genieten, maar goed moeten ze lekker zelf weten natuurlijk. Toen we weer terug waren bij de receptie zouden ze net een film starten over het centrum. Ik vond dit wel een soort goedmaker, want het was een hele boeiende documentaire over het centrum en wat ze zoal doen. Ik vond het ook gelijk niet erg meer dat ik zoveel had betaald om naar binnen te kunnen.

Vervolgens zijn we een 3 kilometer gaan lopen door het regenwoud om naar het regenwoud museum te gaan. Hier aangekomen en een klein bedrag te hebben betaald zijn we even door het museum gelopen. We dachten even rustig door het museum te kunnen lopen, want het was vrij rustig. Ik was op een gegeven moment even gaan zitten om wat over het regenwoud te lezen toen het onvoorstelbare gebeurde!

Terwijl ik daar rustig zat te lezen over dat bamboe een gras soort is en over de inwoners van het regenwoud kroop er heel stilletjes een.... KROKODIL onder de muur langs!!! Ja je zal het bijna niet geloven he! Het toeval was ook nog dat ik net mijn camera op een stoel had gezet en de zelfontspanner op 10sec had gezet. De krokodil was mij verder niet opgevallen, omdat ik te druk bezig was met de camera... Ik wilde net weer gaan zitten en keek naar de camera, het lampje flikkerde nog ongeveer 5 seconden... ik keek nog 1 keer om, om te zien of de achtergrond wel leuk was voor de foto, nog 3 seconden... toen wilde ik weer omkijken naar de camera... nog 2 seconden.... en viel mijn oog op de krokodil.... die twijfelde geen moment en HOPPPP!!!!!!! BEK OPEN, FLITS!!!!! ALLES TEGELIJK!!!!!!! Wat een PIJN!!!!!!!! Die had mij goed te pakken!!!!! Goed.. zal er verder niet teveel woorden aan vuil maken, een foto zegt meer dan 1000 woorden zeggen ze wel eens. Dus heb de foto tussen mijn foto's gezet bij dit verslag. Na dit drama en wat masseren konden we gelukkig toch nog verder en konden we een regenwoud pad bewandelen met o.a. een touw brug over een rivier en een prachtig pad wat ze hadden gemaakt op ongeveer 20 meter hoogte door de boomtoppen. Dit was wel echt gaaf! We kwamen uit bij een prachtig open restaurant midden in de bossen en het toeval deed voorkomen dat het tijdens ons eten keihard begon te regenen. Wat op deze plek absoluut geen straf was.

Vanaf het park gingen Ben en Katie gelijk door naar het Kinabatangan park, waar ik de volgende dag pas zou aankomen. Dat is een park weer iets zuidelijker van Sandakan. Ik zou nog 1 nachtje in Sandakan slapen. De volgende ochtend moest ik eerst naar een grote bus plaats om een ticket te halen die mij de volgende dag vanaf een kruising vlakbij het park naar het zuiden zou brengen. Dit ticket hadden Ben en Katie al, vandaar dat zij al naar het park gingen. Goed, volgende ochtend dat eerst dat ticket gehaald bij een groot bus station. Ik moest daarheen met de stadsbus en blijf dat zo mooi vinden. Het zijn oude vierkante bussen waarvan de deuren nooit dichtgaan. Je stapt ongeveer middenin de bus in en gaat dan gewoon zitten. In de bus heb je altijd de chauffeur en 1 iemand anders die de kaartjes regelt. Zo ook weer in deze bus. 2 gasten van rond de 25 die de bus echt eigen hadden gemaakt. Stickers en posters in de ouwe bus hingen overal. 1 was aan het rijden natuurlijk en de ander zat in een zelfgemaakte stoel naast zijn vriend lekker te chillen. Benen in de lucht tegen het raam aan, beetje spelen met zijn telefoon. Ze hadden samen de grootste lol! Echte chillers! Hadden Gamis en ik kunnen zijn 10 jaar geleden toen ik op de taxi werkte. De "chiller" kwam naast mij zitten en had ik een heel gesprek mee. Hij vertelde dat hij dit zijn leven lang wilde gaan doen, samen met zijn vriend iedere dag stadsbus 116 zijn. Het mooiste wat je je kon bedenken. In Nederland of een ander westers land zou iemand daar nooit zo over denken natuurlijk. Maar vond het echt mooi om te zien hoe gelukkig de 2 gasten waren met wat ze deden en hoe ze verder dachten over de toekomst. Ze denken hier niet aan carriere ofzo. Als je gelukkig bent met wat je doet, waarom zou je dan wat anders gaan doen...

Ik was weer terug in het hostel om te wachten op de bus die mij samen met nog 2 andere Duitse meiden naar het park zou brengen. Deze bus kwam hier 3 kwartier te laat, waar je toch al snel een beetje vanuit kan gaan, maar dit keer kwam het slecht uit. Want het park waar ik naartoe zou gaan was in verhouding een stuk duurder en ik wilde hier om 16uur met een boot tour mee, die over de rivier vaart en waarbij je van alles kunt zien. De chauffeur ging ook nog even vrolijk bij allemaal winkeltje stoppen, omdat sommige passagiers en hijzelf nog wat nodig hadden. Ik maakte hem even duidelijk dat ik haast had en geen tijd had voor deze ongein. De boodschap was wel overgekomen. Geen stops meer, ook niet toen ik iets te hard "NO" zei, toen hij mij vroeg of ik nog wilde stoppen bij een fruitmarkt zodat iedereen wat fruit kon kopen. Alsnog kwamen we dus een half uur te laat aan bij de bungalows aan het water en de boot was al weg. Toen maar met de 2 Duitse meiden langs de rivier gelopen naar een dorpje aan de rivier. Erg leuk om allemaal kinderen daar te zien spelen en verbazingwekkend goed Engels spraken. We konden gelukkig nog mee op de nachtboot, waarop ik alleen met de 2 Duitse meiden zou zitten. Wat een prachtige tocht was dat zeg! Denk nog wel mooier dan een dagtocht. In het pikke donker over de rivier en de bestuurder van de boot wist natuurlijk precies waar allerlei dieren zich verscholen hielden. Apen, vogels, van alles kregen we te zien. En toen we een heel gedeelte stroom opwaarts waren gevaren deed hij het licht uit en de motor en genoten wij van een prachtige sterrenhemel midden op een rivier in de jungle. Ik vond dat volgens mij nog wel het mooiste van de hele tocht, prachtig!

Mabul Island.

De volgende ochtend na een vroeg ontbijt moesten we alweer vroeg naar een kruising gebracht worden waar de bus naar Semporna langs zou komen. Ik was weer samen met Ben en Katie en we wachten samen met een ouder stel uit Zweden op de bus(De man was de Martin Gous van Zweden vertelde hij trots). Hij vertelde mij over de oil palms die door de chinezen overal in Borneo zijn geplant. Nu werd mij ook een stuk meer duidelijk over de begroeing van Borneo, want deze palmen zag je echt overal! Er is zoveel oerwoud gekapt om plaats te maken voor deze palmen, wat echt zonde is. Maar goed, levert meer op he. Toen de bus arriveerde was ik maar wat blij dat ik de vorige dag al een ticket had gekocht, want de bus zat stampends vol en ik kon lekker op mijn plek gaan zitten. Na 4uur aangekomen in Semporna gingen we gelijk op zoek naar een duikschool/ informatie centrum. We hadden al gehoord dat je absoluut niet in dat plaatsje moet blijven. Het is er niet veilig en erg vies. Een buschauffeur in Sandakan vertelde mij een paar dage ervoor al iets over gegijzelde toeristen in Semporna... We moesten zo snel mogelijk boot tickets hebben om richting Mabul Island, een klein eiland een uur van de kust vandaan, te gaan. Mabul Island... Daarvoor waren we naar Semporna gekomen, dit is de stad waarvandaan de boten gaan. Hier leerden we Joyce en Annelotte kennen. 2 studentes uit Utrecht die tijdens hun studie aan de UVA even 3 maanden er tussenuit waren geglipt. (Ik als docent heb ik hier natuurlijk wel melding van gemaakt bij de UVA). We hebben wat onderzoek gedaan tussen de verschillende duik scholen en besloten om de volgende ochtend met zijn allen via UncleChangs duikcentrum naar Mabul te gaan. Het was nu immers al bijna 4uur en dat zou anders een verloren dag geweest zijn op het eiland.

Katie wilde haar padi gaan halen in Mabul en zou er dus sowieso 3 dagen en 2 nachten blijven. Ben was aan het twijfelen of hij überhaupt nog wel zou gaan, want hij vond het eiland behoorlijk prijzig. Ik wilde sowieso naar dat eiland gaan, wat er ook gebeurde, want ik had verhalen gehoord dat het zo mooi moest zijn en ik was er nu immers toch! Je kon eigenlijk alleen op het eiland komen wanneer je dit via een duikschool zou regelen en je dus ook voor iedere dag een paar duiken zou boeken. Ik wilde nog niet gaan duiken vanwege mijn oor, dat durfde ik nog niet aan met die ontsteking van een tijdje terug. Zo besloten Ben en ik om 2 dagen en 1 nacht naar Mabul Island te gaan inclusief 4 snorkel trips. Dan konden we zelf nog kiezen of we een dag langer wilden blijven. Joyce en Annelotte zouden 2 nachten gaan en 3 duiken doen. De volgende ochtend regende het nog steeds, hetgeen we niet op gehoopt hadden, want een eiland is 1000x zo mooi wanneer de zon schijnt natuurlijk. We zaten om goed half 8 op de boot en werden met een mannetje of 20 richting het eiland gevaren (2x200pk, dus schoot mooi op). Tijdens de tocht naar het eiland zagen we het in de verte een beetje opklaren en met goede hoop voeren we richting de blauwe stukjes hemel tussen de wolken richting Mabul. Ondertussen genoten we van het uitzicht van alle hutjes midden in zee op palen. Ziet er ook ongelofelijk mooi uit. Echt uit het niets midden op het water een hutje op palen, dat je denkt: Wat moet jij daar nou doen en hoe komt dat daar!? Prachtig! Op de achtergrond mooie groene bergen die plots uit de zee komen. Goed, na een tijdje kwamen we dan uit het niets bij een piepklein eilandje wat omgeven was met dezelfde hutjes op palen. Het eiland was gewoon zo klein dat je het land niet eens zag bij aankomst. UncleChang had ook een paar van die hutjes op palen gebouwd en hier was zijn duikschool. Het was nog vroeg dus we konden zo aansluiten bij het ontbijt, zoals overal zo'n beetje ook hier gewoon witte sneedjes toast met wat jam. Nou niet echt goed voor het dieet.... en die dingen blijf je ook maar eten, word je niet echt vol van zeg maar. Daarna onze spullen in onze kamers gelegd en toen was het alweer tijd voor de eerste snorkel duik. Ben overgehaald om toch maar wel mee te gaan, hij was alweer in de chill mode. Om 11uur lagen we heerlijk te snorkelen op een plek waar een speedboot ons naartoe had gebracht. Het was een prachtig plekje waar de boot ons heen had gebracht. Toen we terug kwamen begon de zon echt door te breken en toen zag je eigenlijk pas een beetje hoe blauw/groen, iig prachtige kleur het water rondom het eiland had. Je keek zo naar de bodem en vanaf de steigers zag je overal prachtige vissen. Ben en ik besloten om even een rondje om het eiland te maken. Over de lange, wankelende stijgers naar het vaste land en hier kwamen we midden tussen de echte bewoners en hun huizen terecht. Wankelende houten hutjes, bij elkaar gehouden door wat roetige spijkers en golfplaten. Een heel ander gezicht als de duikschool hutjes rondom het eiland. De locale bevolking heeft duidelijk nog nooit gehoord van voorbehoedsmiddelen, want het wemelt er werkelijk waar van de kinderen! Echt een hele hoop! Allemaal vrolijk aan het spelen ook al hebben ze bijna niets. Touwtje springen, achter een ouwe band aan rennen, erg leuk om allemaal te zien. Ik heb nog even gebasketbald met wat kinderen en een balletje getrapt. Alle kinderen zeggen vriendelijk "Hello" tegen je, maar wanneer je vervolgens terug vraagt "How are you" snappen ze er niets meer van en moeten ze verlegen lachen. Ongelofelijk om te zien hoe sommige jonge kinderen al voor hun kleine nog baby broertjes of zusjes zorgen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dat is het hier ook waarschijnlijk. Maar echt bijzonder om te zien. Goed, we liepen door het dorpje heen en zagen aan de rand een soort vuilstort plaats, wat echt zonde is om op zo'n eilandje te zien. Het kan er zo mooi zijn, je snapt dan niet waarom mensen soms zo'n troep gewoon laten liggen. We kwamen bij een hek uit aan de rand van het dorpje wat verboden toegang was. Maar er zat geen slot op het hek ofzo, dus wij liepen er vrolijk doorheen. Zo kwamen we op het resort van het eilandje terecht. Ongelofelijk wat een sprookje zeg, het zandpad netjes geharkt, alles lag er schitterend bij. Was verder niemand te bekennen, was volgens ons bijna niemand op het resort. Strandjes lagen er zo mooi bij, echt ongelofelijk! Witte strandjes en blauwe zee, te mooi voor woorden. We liepen door het park naar de andere kant en kwamen hier uit bij een strandje wat uitkeek op het gedeelte van het resort wat was gebouwd in het water. WOWWWW!!!!! Niet normaal!!! Je ziet wel eens van die plaatjes in vakantie boeken ofzo of ziet wel eens wat op tv. Maar dit was echt met geen pen te omschrijven! ONGELOFELIJK!! Het water zo blauw, de huisjes zo mooi....pfffff... een pier van ongeveer 200meter liep naar de huisjes en dan liep er nog een pier verder de zee in. Ik zei tegen Ben dat we daar echt heen moesten en dat er vanaf die pier gesprongen moest worden en zeker even wat foto's gemaakt moesten worden! Zo gezegd, zo gedaan, niemand die ons weg stuurde. Er reed hier en daar eens een golfkarretje langs ons heen op dat bruggetje, want tja... 200meter helemaal lopen als je ook kan rijden... te luxe allemaal, maar wel heel erg mooi. Goed, we hebben de hele middag uiteindelijk staan springen van die pier, wat een helikopter platform bleek te zijn. Het was echt te mooi allemaal. Even later hebben we Joyce En Annelotte ook maar even gehaald om van het plekje te kunnen genieten en er kwamen nog wat anderen aan die ons zagen springen, zo waren we op een gegeven moment met 6 man tegelijk van de pier aan het springen en dat leverde prachtige plaatjes op natuurlijk ;-) 's avonds de foto's uitgezocht en met een biertje op de steiger van de prachtige wolken genoten die boven land hingen. 's nachts ging het echt tekeer in de lucht boven het eilandje en de volgende ochtend druppelde het nog een beetje na. We hoopten dat het weer zou opklaren, dat deed het ook, maar het was niet zulk mooi weer als de dag ervoor. Ben en ik besloten om niet nog een dag te blijven en die middag om 5uur afscheid te nemen van het mooiste plekje op aarde waar ik tot nu toe geweest ben. We zijn die middag nog mee geweest met een snorkel sessie, maar die was niet zo denderend, zicht was niet echt goed en veel troep in het water door de storm van de nacht ervoor. Al met al was het een prachtig eiland, iets wat ik nog nooit in het echt had gezien en waar iedereen wel eens over gedroomd heeft. We liepen er in 20minuten een heel rondje, dus het was echt klein, maar super mooi! Het verschil tussen arm en rijk is natuurlijk wel heel groot en je wordt echt wel even met beide benen op de grond gezet wanneer je naast zo'n mooi resort een hek ziet staan met aan de andere kant een dorpje waarbij de mensen echt bijna niets hebben. Zulke momenten zetten je flink aan het denken. Helemaal wanneer je lekker met die kinderen aan het spelen bent en wanneer je ze om je heen ziet rennen en lol ziet hebben, maar dan nagaat hoe ze leven, in wat voor wereld en op wat voor plek....

Labuan Island.

Die middag zijn we dus weer vertrokken vanaf het prachtige eilandje richting Semporna. Hier zouden Ben en ik nog 1 nacht overnachten. We hadden immers al een prachtig hostel op palen in het water gevonden waar we de dag voor Mabul Island ook hadden geslapen. Hier konden we makkelijk verblijven en hoefden we niet in de stad hoefde te zijn. De volgende dag zou Katie ook terugkomen en zouden we met zijn 3en de nachtbus pakken richting Kota Kinabalu. De volgende dag heb ik alle foto's gesorteerd, op mijn harde schijf en wat op facebook gezet. En ben ik begonnen aan dit blog, wat alweer super lang wordt heb ik door.... sorry, is gewoon veel gebeurd en was alweer een tijdje geleden. Scheelt voor sommige van jullie ook weer bushaltes missen, uren op de wc blijven hangen, weinig nachtrust hebben omdat ze de hele nacht aan het lezen waren... dus eigenlijk alleen maar goed ;-)

Na een dag in Semporna hebben wij de volgende nacht de nachtbus gepakt. Die echt ongelofelijk koud was! Was een luxe bus, maar wat die chauffeur toch bezield om de airco zo hard aan te zetten. Iedereen, inclusief chauffeur, zit vol bepakt, dikke jas, trui en lange broek in die bus te vergaan van de kou, maar die airco blijft maar gaan. Snap er niets van. Het was ook duidelijk dat de chauffeur deze weg wel eens vaker heeft gereden. Mannnn, hij was aan het scheuren! Niet normaal! We kwamen uiteindelijk ook veelste vroeg aan op KK. Al om 4:15uur en moesten toen nog in de haven tot 8uur wachten voor de boot naar Labuan Island eiland, waar we nu heen zouden gaan. Hier dus op de pier tegen een winkel en mijn backpack geslapen. Want het is er 's avonds ook nog gewoon lekker warm natuurlijk. Voelde me toen wel een "echte" backpacker!:-) Zo in het donker, buiten slapen.... vind het helemaal leuk. Volgende ochtend de boot gepakt naar Labuan Island, een eiland ongeveer 3uur varen van KK. Ook hier weer het airco verhaal, je tenen vriezen eraf, snap niet wat die lui bezielt. Aangekomen op Labuan Island vanaf de pier liepen we zo naar het hostel wat we van tevoren al gevonden hadden op internet. Hier konden we makkelijk terecht en werden we hartelijk verwelkomt door Uncle Jack. Op de kamer zaten al 2 mensen maar stonden 4 stapelbedden, dus konden we makkelijk bij mij zijn 3en. De andere twee was een stel uit Iran. Hij was documentaire maker en zij studeerde medicijnen en was bezig met een project tegen kanker. Ik raakte 's avonds met hem aan de praat tijdens een biertje op het grote balkon van het hostel. Tijdens het gesprek kwamen onze thuis situaties aan de orde en toen vertelde hij mij dat hij niet terug kon naar Iran, hij had meegedaan aan een protest tegen de regering van Iran in Kuala Lumpur 4jaar geleden. Dit had ervoor gezorgd dat Iran hem gevangen wilde zetten.Hij was dus al 4jaar een soort van op de vlucht uit Iran, omdat hij de gevangenis niet in wilde natuurlijk. Hij hoopt dat de regering zal vallen binnen 1 of 2 jaar zodat hij wel weer terug kan zonder gelijk opgepakt te worden. Hij vertelde mij ook dat zijn moeder erg ziek was en dat hij het daar heel erg moeilijk mee heeft. Hij heeft al vaak overwogen om maar gewoon terug te gaan naar Iran om zijn moeder te zien en dan maar gewoon de gevangenis in te gaan. Het is een ongelofelijk verhaal over een stel wat op de vlucht is en wat zo goed mogelijk door het leven probeert te gaan. Van hostel naar hostel gaat, ondertussen documentaires maakt en studeert en wacht op de dag dat ze veilig naar hun eigen land kunnen. Een aangrijpend verhaal, iets wat je weer flink aan het denken zet, zoals al zoveel dingen tijdens deze reis. Wij hebben het zo slecht nog niet en waar zeuren we af en toe wel niet om... dit soort dingen doen je heel goed nadenken en beseffen in wat voor wereld we leven. Een leven met vele kanten en vele verhalen. Het kan allemaal zo mooi zijn, maar ook zo droevig...

De volgende dag heb ik met Ben en Katie 2 scooters gehuurd en zijn we het eiland gaan verkennen. Zijn naar een vogel park geweest, wat erg mooi was. Maar we kregen er ook een naar gevoel bij. Er waren 3 prachtige grote ronde koepels (kooien). Maar ook kleine hokjes. Wanneer je daar dan een arend in ziet zitten, doet dat gewoon pijn om te zien. Zo'n beest kan daar nooit vliegen, terwijl het beest lekker vrij hoog in de lucht hoort te zweven. Het park zag er verder verlaten uit alsof er bijna niets meer aan gedaan werd en alsof er bijna nooit meer iemand kwam.

We zijn nog naar een museum over een gedeelte van het eiland geweest, daarna naar het strand. Het is er prachtig maar zo verlaten overal. Volgens mij was dit een eiland dat een aantal jaar erg populair was, maar de laatste paar jaar helemaal vergeten is. Zo'n gevoel krijg je erbij. We hebben op een stuk gras gelegen aan het strand en even gewacht op de zonsondergang. Ik lag heerlijk te genieten in een hangmat tussen 2 bomen met een heel strand voor mij alleen. Weer veelte mooi.... zal jullie proberen mee te laten genieten aan de hand van de foto's die ik bij dit blog zal zetten.

De volgende dag heeft Jack iedereen uitgenodigd om op zijn boot mee te gaan naar een vergeten eiland. Daar zijn wij natuurlijk allemaal op in gegaan. We gingen met een groep van 8 man met Jack mee en voeren vanuit de haven richting een klein eilandje vlak voor de kust. Jack vertelde dat het een eiland was waar ze een resort op hebben gebouw wat ongeveer 5 miljoen heeft gekost, maar waar nooit iemand geweest is. Het was dus gewoon een mislukt project. Na een kwartier varen kwamen we aan op het eiland, er was een lange pier gemaakt waarvandaan we op het eiland konden komen. Aangekomen op het eiland wat niet groter was dan ongeveer 500 bij 500 meter, zagen we de prachtige huisjes en bankjes in het bos aan het strand staan. Alles was verlaten en er was echt helemaal niemand. Het leek wel een soort spook stadje. Overal groeide de onkruid tussen de tegels en was alles snel aan het verouderen. Zo ongelofelijk jammer!!! Ik denk dat alles ongeveer 2 jaar geleden gebouwd moet zijn, maar is sindsdien gewoon niets meer aan gedaan. Er was zelfs een openlucht theater wat er super mooi uitzag. Dat eilandje moet echt een paradijs geweest zijn toen het net af was. Je begrijpt er niets van. Over het hele eiland lag super veel rotzooi, het was duidelijk dat de locale bevolking er in het weekend komt om te bbqen en te drinken en alles zo achterlaat. Dit was echt verschrikkelijk om te zien. Maak er een school project van dacht ik bij mezelf. In een week met 50leerlingen moet dat eiland er weer prachtig uit kunnen zien. Maar goed... je snapt er niets van.. We hebben vanaf de pier met Jack staan vissen, een visdraadje, wat lood en een haakje, meer was het niet. En als we niets te eten mee hadden genomen hadden we waarschijnlijk nog steeds honger, want Jack was de vissen meer aan het voeren dat dat ie er wat uit haalde. Verder hebben we heerlijk op het strand aan de andere kant van het eiland gelegen en gezwommen, hier was het namelijk wel schoon en echt prachtig. Ben je echt helemaal alleen en heb je zo'n prachtig strand helemaal voor jou alleen! Kan er geen genoeg van krijgen.

Die avond toen we weer terug waren ben ik hier om de hoek naar een Mui Thai school gegaan om even te kijken of ik er kon trainen. De eigenaar is een 33 jarige jongen die hier vandaan komt. Hij is zelf vechter en is de sportschool 4 jaar geleden begonnen. Het is een heel klein sportschooltje met wat dumbels en een box ring en een mat waar oefeningen gedaan worden. Ik heb een hele tijd met hem gesproken over wat hij precies deed en wat zijn visie was. Het was erg leuk om met hem over sport, opvoeding, jeugd, sporters enz te praten. Hij vertelde mij dat hij op zijn 16e kickbox kampioen was en dat hij daarna op het verkeerde pad was beland. Op zijn 26ste is hij erg veranderd en nu 7jaar later heeft hij zijn eigen gym en probeert hij de jeugd op het juiste pad te krijgen of te houden en leert hij zijn sporters o.a. over respect en het juiste pad bewandelen. Erg mooi om te horen en ook om te zien. Want ik ben daar daarna gaan trainen en heb ook gezien hoe hij les gaf aan een groep. Hij straalde echt wat uit en had plezier, iets wat gelijk overslaat op een groep.

Na het sporten zijn we met de anderen uit het hostel gaan eten, Jack had heerlijk gekookt. Daarna zijn we op het grote balkon wat gaan drinken met zijn allen, want Ben was namelijk jarig en dus moest erop gedronken worden! ;-) We zijn daarna in een karaoke bar hier in het plaatsje beland en hebben daar eens even goed de locale liederen mee gezongen! Was weer geweldig! Zal de link van "het" nummer van de avond bij dit blog zetten (karaoke versie), zodat jullie thuis ook even de sfeer kunnen proeven (wel meezingen dan he!). Ik heb net mijn ticket voor Jakarta geboekt, vlieg er 1 maart heen, tot die tijd blijf ik hier lekker even genieten van Jack zijn kook kunsten en de gym/strand om de hoek.

Nu zit ik hier dan 3uur 's nachts mijn blog af te typen. Ben dan nu eindelijk klaar en zal hem morgen posten. Moet hem deze keer wel echt nalezen, want ben behoorlijk moe en er zijn mensen die het mij kwalijk nemen wanneer er teveel fouten in mijn blog zitten... ;-) Daarmee sluit ik dit verhaal af en zal ik jullie over een aantal week weer gaan schrijven, wanneer ik waarschijnlijk al een tijdje in Indonesië ben...

Mama, alvast een hele fijne verjaardag toegewenst (4mrt), houd van je!!! Sorry dat ik er niet bij kan zijn... zal volgend jaar mijn best doen om het te halen! Dikke kus van mij!

Groetjes,

Jesse..... who's living his dream...

Meezingen!!
http://www.youtube.com/watch?v=RvbRAaT6zpc

Foto link Singapore:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.361235213887548.94342.100000032162818&type=3&l=5144ce68cf

Foto link Borneo:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.373985835945819.96357.100000032162818&type=3&l=13efbcc161