Unbelievable Indonesia!

Hello Everybody on the other side!

Het eerste kwartaal zit erop! En ik ga het toch gewoon zeggen, ook al klinkt het misschien afgezaagd.. maar wat is de tijd gevlogen! Ik weet nog als de dag van gister dat ik met Appie op Schiphol stond en de laatste smsjes binnen kwamen op mijn Nederlandse nummer, om mij een onvergetelijke reis toe te wensen. Nu alweer 3 maanden, 36 verschillende slaap plaatsen, 7 vluchten en 5 landen verder, zit ik hier dan in Yogyakarta achter een klein, nog net geen ms-dos computertje, mijn 6e blog te schrijven. Ik zal wederom proberen het wat korter te schrijven dan dat ik de laatste keer deed, want dit liep met een 15 kantjes ietwat uit de hand, sorry daarvoor. Ik maak nou eenmaal behoorlijk wat onvergetelijke dingen mee! Deze reis in een aaneenschakeling van bijzonderheden. Ik had het liefst gewild dat ik dit met jullie allemaal mee had kunnen maken, dat jullie tijdens al mijn belevenissen gewoon naast mij stonden, daarom deel ik graag mijn verhalen en foto's met jullie.

Het reizen bevalt mij echt super goed en de mensen, verhalen en belevenissen die ik mee maak doen echt wat met mij. Dit klinkt allemaal heel mooi... EN DAT IS HET OOK!! Maar.... er is natuurlijk een maar in het verhaal... Het wil niet zeggen dat ik helemaal niets mis aan deze kant van de wereld, dat ik alles in Nederland maar makkelijk achter mij laat. In tegendeel, ik mis mijn vrienden, familie, huisje, Amsterdam (Dronten ook een beetje hoor.. ;-) enorm! De momenten dat je in je eentje door een onbekende stad of jungle loopt, je alleen op een vies klein kamertje ergens in een grauwe buurt ligt, dan denk je natuurlijk aan "thuis".. En dat voel je dan echt wel kan ik je vertellen. Maar het zou ook niet goed zijn wanneer je niets zou missen denk ik. Het is niet altijd een fijn gevoel om zomaar weg te gaan en alles achter je te laten voor wat het is. Ik had ook absoluut geen slecht leventje in Amsterdam/ Nederland ofzo! Maar het reizen is goed voor mij, dat weet ik zeker. Het doet je beseffen wat je had en wat je zult hebben wanneer je weer in het vliegtuig stapt, terug naar "mijn" Nederland. De belevenissen die ik nu meemaak zullen mij mijn leven lang bijblijven en ik denk dat je er alleen maar sterker door kan worden. Ik geniet volop van de prachtige belevenissen die ik hier meemaak, de dingen die ik zie, de verhalen die ik hoor en de mensen die ik leer kennen. Al met al geniet ik gewoon met volle teugen en probeer ik alles uit deze reis te halen wat erin zit. Maar het is goed om stil te staan en af en toe volledig in gedachten te verzinken over het leven, want dat doe je tijdens zo'n reis maar al te vaak. De dingen die ik meemaak doen mij soms tranen in mijn ogen komen, je kan er soms niet bij waarom bepaalde dingen zijn zoals ze zijn.. Het is echt niet allemaal zo mooi en prachtig voor iedereen hier. We zien de mooie plaatjes en de leuke dingen vaak alleen. Maar dat is het natuurlijk niet voor iedereen hier. Je hebt zoveel prachtige dingen hier, maar het is goed om ook stil te staan bij de minder leuke dingen.

Maar goed, dit wilde ik eerst even kwijt, want de afgelopen tijd kwamen er vragen naar mij toe of ik wel echt genoot van mijn reis en of ik niets miste uit Holland en niet het liefst weer terug zou willen. Af en toe zou ik natuurlijk wel weer even lekker alleen op mijn lekkere bank voor mijn mooie tv willen liggen, maar ik weet dat die tijd wel weer komt wanneer ik terug ben. Ik ben hier eerst nog niet klaar. Ik heb nog 19 dagen Indonesië te gaan en daarna begint mijn Australië avontuur. Ik ben nog lang niet klaar en zal nog veel bijzondere dingen gaan meemaken denk ik zo. Ik geniet en mis mijn thuis op een gezonde manier denk ik.

Labuan.

Goed, ik was gebleven in Labuan met mijn laatste verhaal. Ik ben daar in totaal een week gebleven en heb er een geweldige tijd gehad! Dit kwam niet alleen door het eiland zelf, maar door o.a. de mensen die ik er heb leren kennen. Na het Karaoke avondje zouden Ben en ik de volgende dag nog een laatste drankje doen in de bar onder het Hostel, want het was de laatste avond van Ben en Katie, ze zouden de volgende dag beide verder hun eigen richting gaan. In de bar die net open was leerde wij de eigenaresse kennen, Emely. Een goed gebekte tante die niet vies is van een tattootje hier en daar. Het plan om rustig 1 laatste drankje te doen werd al snel de prullenbak ingeworpen en zo eindigde we in een locale club op onze slippers waar iedereen ons aan stond te kijken. Maar Emely kende zo'n beetje iedereen en het werd erg gezellig! De volgende dag, na de eerste boot gemist te hebben zijn Katie en Ben er dan toch vandoor gegaan en was ik de rest van de week alleen. Emely was iedere ochtend vrij omdat de bar pas half 4 open ging en wilde mij het eiland laten zien. Nou, daar had ik natuurlijk geen moeite mee! Ze heeft mij een paar prachtige stranden laten zien en wat locale marktjes aan de andere kant. Verder was ik iedere avond met Alvin aan het trainen en heb ik op een gegeven moment het buikspierkwartiertje in zijn lessen gegeven. Was erg grappig om te zien hoeveel moeite de vechters hadden met wat oefeningen, simpelweg omdat ze bijna geen buikspieroefeningen deden. Nadat Alvin klaar was om 9uur gingen we vaak samen met Amir (een jongen die ook in de gym trainde en een vriend van Alvin was) wat eten en zaten we tot laat wat te drinken op het terras en over van alles en nog wat te kletsen. Al met al erg gezellig en hoop Amir en Alvin ooit nog eens weer te treffen, misschien in Amsterdam of anders misschien ooit in Borneo nog eens.

Naast het ontdekken van Labuan met Emely en het trainen in de gym van Alvin had ik natuurlijk nog best wat tijd over. Ik was ook aardig wat tijd in het hostel waar John een dakterras had, waar je je was kon doen en heerlijk kon zitten om bijvoorbeeld weer wat in je boek te lezen. Ik kwam er al snel achter dat John helemaal niet zo’n leuke, spontane gast was als hij deed voorkomen. Integendeel! Het was gewoon een klootzak! Naast het hostel woonde een gezin uit de Filipijnen, dit gezin woonde daar illegaal en hadden ook wat kinderen. 2 daarvan zag ik vaak, een zoon van 15, die “werkte” een soort van voor John en ze hadden nog een kleine jongen van rond de 3jr oud schat ik. De jongen van 15 was iedere dag te vinden in het hostel van John, terwijl John de hele dag lekker weg was, beetje vissen of weet ik het wat, zat de jongen, of schoon te maken, of niets te doen in het hostel. De jongen ging niet naar school, kende geen Engels en was behoorlijk verlegen. Ik vond het erg zielig om te zien. Hoorde ik John weer schreeuwen: “Boy, Boy!!?? Je moet dit, je moet dat”. Die jongen deed alles daar en ik zag John nooit wat doen, ‘s avonds hing John een beetje in de bar en kwam hij soms dronken in het hostel aan. Vaak had de jongen niets te doen en speelde hij wat met een pak kaarten. Op een middag toen ik zat te lezen en de jongen weer niets zag doen, besloot ik hem te leren tellen in het Engels. Je moet ergens beginnen he ;-) Hij durfde eerst niet eens na te zeggen wat ik zei, maar na ongeveer 2,5uur met hem gezeten te hebben, schreef ik de getallen op een A4tje en sprak hij de getallen in het Engels naar mij uit. Soms duurde het wat langer omdat hij even moest nadenken, maar hij kon na 2,5uur al tot 1000 tellen in het Engels! Ik realiseerde mij terwijl ik met deze jongen bezig was in wat voor situatie hij zat. Hij kon niet naar school, want zijn gezin was illegaal daar en nu zat hij gewoon iedere dag in het hostel vast. Vaak uren met niets of niemand in de buurt, want de meesten uit het hostel gingen overdag wat doen natuurlijk. En hij sprak geen Engels, dus wat kon hij verder doen. Ik had erg met hem te doen.. Toen John ‘s avonds weer thuis kwam en grote verhalen had dat zijn hostel normaal altijd vol zat en dat hij goed verdiende, vroeg ik hem eens naar de jongen. Ik vroeg hem of hij hem wel eens wat Engels leerde omdat hij dat nu niet sprak en eigenlijk niets kon doen wanneer er nieuwe mensen aan de deur kwamen. En ik vroeg of een jongen van 15 niet eens gewoon zoals zijn andere leeftijdgenoten buiten met vrienden hoorde te spelen, al wist ik natuurlijk wel dat dit in dit land natuurlijk niet vanzelfsprekend was. John vertelde dat hij wel eens wat Engels met hem leerde, maar dat zoog hij zo uit zijn duim! Ik vroeg of John hem ook betaalde voor al het werk wat hij deed. Hij vertelde “trots” dat hij hem wel 5 ringet (1,25euro), per dag gaf. Wat echt HELEMAAL NIETS IS voor het werk wat de jongen deed! Ik vond het te zielig voor woorden en mocht die John absoluut niet meer! En al helemaal toen hij de volgende middag in het hostel kwam en de jongen riep met “Boy Boy” , ik vroeg hem eigenwijs: Don’t you know his own name?? En het mooie, maar vooral trieste was dat John er niet op kon komen… KNEUS!! Ik wilde iets voor de jongen doen om hem toch een beetje te helpen. Na dat ik hem ook wat woorden had geleerd die handig waren in het hostel besloot ik hem geen geld te geven aan het einde van de week, wat ik wel van plan was. Maar ik besloot Emely te vragen waar een boekenzaak zat en heb 2 Maleisische-Engelse boeken voor hem gekocht. Een soort Engels voor beginners in het Maleisische. Toen ik het hem gaf, wilde de jongen ze eerst niet aannemen, maar na aandringen van mij kwam er een erg vriendelijke: “Thank you sir” uit. Meer kon ik volgens mij niet doen. En het deed mij goed om de jongen de volgende dag op de bank te zien met het boekje ipv het schudden van kaarten. Dat was Labuan! Ik zal dit nooit vergeten, ben een week echt door de locals meegenomen hier en heb gezien hoe het leven daar gaat. Thanx to Amir, Alvin en Emely.

Op naar Indonesië!

Jakarta!

Na ‘s ochtends nog even langs de gym geweest te zijn om afscheid te nemen van Alvin en hem te bedanken voor alles werd ik door Amir naar de boot gebracht. Hier ging ik dit keer voorin zitten, waar het gelukkig niet zo koud was. Aangekomen op Kota Kinabalu een taxi gepakt naar het vliegveld. Mijn tas weer in de mooie blauwe flight back gedaan en ingecheckt. Het was een klein vliegveld wat bomvol zat, het was er slecht georganiseerd, echt een kippenhok. Ik moest er wel om lachen, zolang ik een aantal uur later maar op Jakarta zou aankomen vond ik alles best. Ik ontmoette een Nederlands stel met hun dochter van 2. Ze waren ook aan het reizen en niet zomaar. Nee, banen opgezegd, huis verkocht en weg! Hoe stoer! Ze hadden gewacht tot hun kleine 2 was, kon lopen en kon praten en daarna zijn ze vertrokken. De wijde wereld in, ze hadden al wat afgereisd en waren min of meer opzoek naar een plek waar ze wilden wonen en werken en daar waren ze nu mee bezig. Aangekomen op Jakarta kwam ik er pas achter dat ik een visum moest kopen voordat ik de douane doorging. Ik betrapte mezelf erop dat ik wel heel erg in mijn rol van backpacker was gekropen. Ik had dit keer niets, maar dan ook helemaal NIETS voorbereid, en had daar absoluut geen problemen mee. Kom maar op dacht ik! Maar goed, ik had het zo uitgekiend met het Maleisische geld, dat ik nu niets meer had. Dus er moest eerst gepind worden. Ik mocht langs de douane om te gaan pinnen en moest mijn paspoort achterlaten. De mensen van de bewaking keken erg streng en er kwam al helemaal geen “hallo’tje” vanaf hier. Bij het pinautomaat aangekomen kwam er niet meer uit dan 1,5miljoen… wat neerkomt op ongeveer 126euro. Wat een geld joh, ik word er niet wijs van hoor. Dan geef je per ongeluk weer 100.000 ipv 10.000 en het muntgeld is van plastic ofzo. Het voelt erg “unreal” aan. Iig, visum betaald, door de douane en daarna moest mijn tas nog even gecheckt worden. Er zaten 4 krijt strepen op mijn flightback en alle bewakers keken ernaar. Ik voelde mij lopen in een serie van “ locked up abroad”!! Ik dacht bij mezelf: “het zal toch niet he”. En idd, het zal ook niet. Niets aan het handje. Richting Jakarta een taxi gedeeld met het Nederlandse gezin. Die eerst afgezet bij hun hotel en ik mezelf vervolgens laten afzetten in Jalan Jaksa, de backpackers street van Jakarta. Nou het was niet zoals de Kho San Road in BKK hoor. Dit was een vieze, grauwe ouwe hoeren straat, met zwervers en tuig. Had er al wel na 30sec een hotel, maar voelde mij er niet echt fijn ofzo. De volgende dag heb ik gevraagd waar ik het beste heen kon, aan de man achter de receptie en heb toen een trein gepakt naar een gedeelte van Jakarta waar wat shopping malls zaten en wat wel leuk zou zijn voor een dag. Nou, daar aangekomen, wat een rotzooi zeg! De wegen waren in dat gedeelte al helemaal niet gebouwd om te lopen, dat deed je dus op de weg waar auto’s, brommers, tuk tuks en weet ik het allemaal reden. Het was een grote bende! De shoppingmalls waren super groot en zaten bomvol! Allemaal kleine kraampjes met kleding, computer troep en weet ik het allemaal. Alles zo’n beetje nep natuurlijk en het koste niets. Ik ben er even doorheen gelopen, 2 shirtjes gekocht, want sommige shirtjes die ik mee had vanuit Nederland waren al niet echt meer wit ofzo, dus die kon ik mooi aan wat bedelaars geven. Vervolgens ben ik weer terug gegaan naar mijn wijk waar mijn hotel zat en ben nog even langs het grote nationaal monument gelopen wat op zich nog best aardig was om te zien. Een grote pilaar van weet ik het hoe hoog die midden in een park staat. Ik was terug in het hotel en had het gevoel dat ik zo snel mogelijk uit Jakarta wilde vertrekken! Ik vond er niets aan... tot dat moment dan ;-)

Ik ging even wat eten in een restaurant en had daar ook weer eens even wifi, dus kon even updaten hoe het aan de andere kant van de wereld was. Ik kreeg toen de tip van Priscilla en een vrouwtje van het hostel in Singapore om 's avonds naar een club te gaan in Jakarta, de Immigrant. Dit zeiden zij beide, dus ik besloot om hier maar heen te gaan om er toch misschien nog wat van te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik onderweg naar de club die niet ver van mijn hotel moest zitten. En terwijl ik de juiste richting op liep, kwam ik door het prachtige nieuwe gedeelte van Jakarta. Mijn beeld van Jakarta veranderde hierdoor behoorlijk. Prachtige shoppingmalls en leuke eet tenten die druk bezocht waren, kwam ik tegen onderweg. De club bleek idd erg gezellig te zijn. Met uitzicht over Jakarta, lekkere muziek en Hollands Heiniken bier heb ik een erg leuke avond gehad! Ik leerde in de club al snel een groep kennen, een stel meiden uit Jakarta zelf en 3 andere Hollanders die stage liepen op een advocatenkantoor in Jakarta. Erg leuke en gezellige mensen. Zo bleven wij dus met een drankje, dansje en een babbeltje tot vroeg in de morgen in de club. Ik was niet geheel nuchter meer en besloot om nog maar een dagje langer in Jakarta te blijven. Volgende dag weinig gedaan en de dag erna mijn spul gepakt en de trein in naar Bogor.

Bogor.

De trein naar Bogor. Wat een bijzondere ervaring was dit! 3uur in de trein voor 50 euro cent (zo kan het dus ook NS! ;-) Maar wat een trein rit joh! Prachtig! Waar ze in Nederland moeilijk doen om wat train surfing, kennen ze hier niet anders! Deuren gaan niet dicht, de trein zat bomvol, je hebt alleen wat stoeltjes aan de zijkant en verder staat of zit iedereen in de deur opening en in de rest van de trein. Terwijl de trein rijdt, gebeurd er van alles in de trein, mensen met wagentjes banen zich een weg door de mensen om spulletjes, drinken en eten te verkopen. Je hoort de trein constant hard toeteren om de mensen die aan en op het spoor wonen te laten weten dat ie eraan komt. Sommige marktkraampjes moeten snel opgeklapt worden! Echt een onvergetelijke ervaring! En daar sta je dan als langste, blanke man in de trein met je 2 dikke tassen! Iedereen kijkt je aan en denkt zo’n beetje: „wat doet deze idioot hier joh, hij zal het thuis toch vast veel beter hebben!?“ Maar ze lachen allemaal vriendelijk en vragen je vaak al snel waar je vandaan komt en wat je gaat doen. De mensen zijn hier over het algemeen zo aardig en vriendelijk, iedereen wilt je helpen en is geïnteresseerd.

In Bogor (de regenstad) aangekomen moest ik eerst weer even een slaap plaats vinden. Dit plaatsje ligt tussen de bergen en staat bekend als 1 van de natste plekken van op aarde. Altijd leuk om als Nederlander even te kijken. Want dan weet je dat er tenminste nog 1 plek natter kan zijn dan Nederland ;-) Goed, aangekomen in de miezerige regen moest ik natuurlijk een slaap plaats zoeken. Al snel kwam er weer iemand naar mij toe die ik een beetje probeerde te ontwijken, want door de vele verkopers word je eigenlijk een beetje verpest hier en denk je dat iedereen iets van je wilt hebben. Deze man bedoelde het goed en vroeg mij waar ik naartoe moest. Ik zei hem dat ik naar een toeristen informatie moest. Dus hij wees deze vriendelijk aan en liep weer verder. Dat zet je toch ook weer aan het denken.. je gaat ervan uit dat iedereen wat van je wilt, maar hier willen de mensen je ook gewoon echt helpen en hoeven er niet perse iets voor terug. Aangekomen bij het toeristen info centrum werd ik vriendelijk geholpen door Adang (makkelijk te onthouden vanwege Adam natuurlijk). Hij vertelde mij waar ik kon blijven slapen en vroeg mij wat ik van plan was de komende dagen. Ik had geen idee en zou het allemaal wel zien. Ik wilde hier wat rondkijken en dan via Bandung naar Batukaras afreizen, wat in zuid-java ligt, via deze weg wilde ik langzaam richting het oosten trekken, om zo naar Bali, de Gili eilanden en Lombok af te reizen. Adang vertelde mij dat in Bogor alleen de Botanic garden leuk was om te bekijken en dat er verder eigenlijk niet zoveel te doen was. Hij vroeg of ik geïnteresseerd was om een 3 daagse trip bij hem te boeken. Ik was benieuwd waar dat heen ging. En hij vertelde mij over rijst velden, een waterval, thee plantages, een vulkaan en nog wat andere dingen. Dit klonk mij wel goed in de oren en ik was benieuwd naar de prijs. Ik vond de prijs van 1,8 miljoen wat aan de hoge kant, maar na het lezen van wat Nederlandse recensies heb ik toch besloten om het te doen. Adung beloofde mij af te zetten in Batukaras wat zo’n 5uur van het eindpunt af was, dus dat was ook geregeld. Ik wilde toch die kant op en op deze manier zou ik gelijk alle mooie dingen zien. Ik ben er nu en dan moet je het gewoon doen vind ik! Wie weet kom ik er nooit meer..

Ik ben die middag naar de tuin om het paleis geweest, wat er prachtig uitzag! Het was 4 maart, de dag dat mijn moeder jarig was en dus besloot ik om dit te vieren met een bananenflip in de tuinen (goed excuus he;-)). Ik heb daarna een internetcafé opgezocht, die hier erg schaars zijn in het land, om zo nog even contact te kunnen hebben met het thuisfront en speciaal met mijn moeder natuurlijk! Ik zag niet alleen mijn ouders, maar ook Marit, Redmar en Martijn waren er. Ze hebben nog even gezongen zoals we dat altijd bij een verjaardag doen. De jarige op een stoel in het midden van de kamer en de rest eromheen. Op deze manier kon er toch een beetje bijzijn. 's avonds bij het geven van de cadeaus heeft Tinus, mijn moeder, mijn cadeau gegeven. Ik had speciaal voor mijn moeder een filmpje laten maken door Tinus, die dat geweldig in mekaar heeft gezet! En volgens mij vond mijn moeder het een erg leuk cadeau. Filmpje zal ik ook even onderaan deze blog zetten.

3 daagse trip.

De volgende dag begon de trip. 's ochtends werd ik opgehaald door een busje. Er zouden nog 4 andere mensen meegaan met de trip. Dit waren 4 Duitsers. 1 stelletje en 2 vriendinnen van elkaar. Goed, ik had niet echt iets met deze groep. Dat heb je soms he. Helemaal niet erg, ik heb lekker mijn eigen ding gedaan en genoten van al het moois. Ik heb veel met Adang gekletst en kwam veel te weten over zijn leventje hier in Indonesië. De Duitsers waren drukker bezig met het bekritiseren van het eten en weet ik het allemaal dan dat ze daadwerkelijk genoten van de reis volgens mij. Nu waren het al Duitsers.... aten ze ook nog eens geen vlees! Tja, logische dat deze carnivoor niet met ze op kan schieten! (Geintje hoor! Heb niets tegen mensen die vegetarische zijn).

De eerste stop was bij een puppet makerij. Een familie bedrijfje. Hier maken ze traditionele Indonesische poppen met de hand. Opa hakt het grove werk uit het houd, dan begint een neef met schuren, de zoon met verven, de dochter met kleding maken enz. Erg mooi om te zien en de poppen werden echt heel erg mooi! Daarna vervolgden wij onze weg naar een noten en kruiden bedrijfje. Hier lagen walnoten, kruidnagels en andere specerijen te drogen in de zon en konden wij even bij de familie thuis een kijkje nemen. Erg leuk om te zien hoe dat in zijn werk gaat en wat ze zoal met al het restafval doen bijvoorbeeld. Hier zag ik ook nog een immens grote spin! Adang hield zijn hand even achter de spin die in zijn web zat en zo kon ik een mooie foto maken (zie de foto’s bij de onderstaande link). Vervolgens ging de reis door naar de rijstvelden. Ongelofelijk mooie weg door de bergen en rijstvelden! Kleine smalle weggetjes met prachtige uitzichten. We zijn vele malen even gestopt om wat foto’s te schieten natuurlijk. Na een aantal uur gereden te hebben. Kwamen we uit bij ons eerste verblijf. Een prachtige bamboe hut bovenaan prachtige rijstvelden. Na onze tassen hier gedropt te hebben gingen we in onze zwembroek richting een waterval. Na een wandeling van een uur door de jungle kwamen we aan bij een prachtige waterval van ongeveer 30mtr hoog aan. De jungle hier in Indonesië vind ik trouwens vele malen mooier dan die ik in Thailand heb gezien. Je hoort hier prachtige geluiden van vogels en beesten, waar het in Thailand bijna muis stil was. Het was hier ook een stuk groener. Even heerlijk gezwommen onder de waterval, wat behoorlijk koud was! En toen weer via de rijstvelden terug naar onze hut. Daar gegeten en geslapen. De volgende ochtend gingen we weer vroeg op pad. Die hele dag zo’n beetje in de auto gezeten, wat hier helemaal geen straf is hoor. We zijn nog even gestopt bij een thee plantage en na ongeveer 10uur rijden kwamen we dan uit bij Garut, dit was een plaatsje aan de voet van de Garut vulkaan. Hier sliepen wij in een hotel waar iedere kamer een bad had. Dit bad werd constant gevuld met heerlijk heet water. Water wat van de vulkaan kwam! Eindelijk weer eens warm water en dan nog in een bad ook! Heerlijk na 3 maanden reizen! Hier 's avonds natuurlijk heerlijk een uur in gelegen en daarna mooi op tijd naar bed, want de volgende ochtend ging de wekker om 3uur!

3uur opgestaan en toen ging de reis verder de vulkaan op! Eerst anderhalf uur in het busje over een te klein weggetje en in het pikke donker naar boven. Toen we niet meer verder konden moesten we het laatste gedeelte, wat nog een uur lopen was, met een gids verder naar boven te voet. Wij waren de enige groep en er was voor de rest helemaal niemand! Het bleek ook geen toeristische berg te zijn ofzo, alleen dit toeristen centrum ging hierheen en de gids die het vertelde trots dat hij uitgevonden had dat hier zo’n mooie sunset was. We kwamen boven aan de rand van de krater van de vulkaan en hij had niets teveel gezegd. Ik heb hier de mooist sunset van mijn leven gezien! Bewolking hing over het land en je zag alleen wat bergtoppen uitsteken boven de wolken, langzaam kwam de zon achter een berg naar boven en verlichte de bovenkant van de wolken en de bergtoppen gelijkmatig met prachtige kleuren. Iedereen was natuurlijk druk met zijn camera en dit was ook logische. Het was prachtig! Ik dacht dat dit eigenlijk hetgeen was waarvoor we naar de berg waren gekomen, maar tot mijn verbazing kwam er nog meer. We liepen een stukje verder naar boven naar de krater. We gingen de vulkaan in! Ongelofelijk wat we daar zagen, overal kwam de rook de grond uit, het was een hele bijzondere ervaring. De locale gids vertelde ons dat we bij hem in de buurt moesten blijven, anders konden we misschien op sommige plaatsen door de grond zakken en in kokend zwavelzuur of water belandden. Het rook er...bijzonder.. laat ik het daarop houden ;-) Overal lag steen in de krater en er groeide natuurlijk niets. Het was een actieve vulkaan, maar ik kon niet wijs worden wanneer die voor het laatst nou echt uitgebarsten was. Engels van de beste man was niet zo goed namelijk. Overal zag je het water koken en op sommige plaatsen was het geluid van kokend water wat tussen de rotsen naar boven kwam overweldigend. Zwavel rotsen glimden prachtig door de felle zon die erop scheen. Al met al, een erg bijzondere ervaring.

Nadat we weer afgedaald waren van de vulkaan bracht de chauffeur eerst de 4 Duitsers naar een station. Die zouden gelijk de trein richting Yogyakarta pakken. Daarna was ik nog alleen met de chauffeur over. Hij zou mij naar Batukaras brengen. Een klein dorpje aan zee. Ik had hier goede surf verhalen over gehoord van andere reizigers en wilde hier beginnen met het leren van surfen.

Na een erg gezellige rit van 5uur door bergen, smalle bruggetjes en hobbelige paadjes kwamen we aan in Batukaras. De chauffeur regelde wat korting voor mij bij een hotel en ging na een douch weer fris terug richting Bogor. Nog een rit van zo’n 11uur, respect voor deze man!

De volgende ochtend kwam ik er al snel achter dat er weinig te doen was in Batukaras. Er waren op dat moment namelijk geen golven en er was verder niets te beleven in het plaatsje. Ik besloot om de volgende dag gelijk mijn reis te vervolgen naar Yogyakarta en deze dag maar een scooter te huren en naar een nationaal park 40km verderop te gaan. Na een 40 kilometr over een soort van onverharde, vreselijk hobbelige en met gaten gevulde, drukke weg kwam ik aan bij een zo goed als verlaten park, waar de apen al stonden te wachten op het volgende slachtoffer. Dat zou ik dus worden! Na mijn entree van 75 eurocent te hebben betaald liep ik naar de trap die naar de ingang leidde. Hier nog niet eens aangekomen had ik al een dikke aap aan mijn tas hangen! WAYOOOO!!! WTF!! HAHAHAHA Ik weer terug naar de dikke man die achter het glas mij een kaartje had verkocht. How do I get in!? De man kwam van zijn stoel af en kwam naar buiten, in zijn hand een soort van roe waarmee hij op de grond sloeg, de apen wisten genoeg en namen een veilige afstand. Mooi, zei ik. Geef maar hier! Dus daar liep ik door het park met die roe in mijn hand. Het park was prachtig, maar zo goed als verlaten! Ik zag leuke aapjes, herten, prachtige natuur. Het had echt iets mysterieus, dat park. Ik kwam bij een pad waar ik een jongen ontmoette die een gids bleek te zijn. Hij vroeg mij of een grot wilde zien, voor 10.000 zou hij mij rondleiden. (11.000=1euro). We kwamen uit bij een smalle ingang van een grot, hierachter bleek een geweldige ruimte te zijn die uiteindelijk zou leiden naar de andere kant waar je uit kwam op een prachtig stuk wit strand. Helemaal zo verkeerd nog niet zeg ik!;-) De grot was mooi! Vleermuizen, stekelvarkens en stalactieten en mieten hebben we in de grot gezien. Vervolgens kwamen we dus uit op het strand. De beste gids 20.000 gegeven voor de moeite en toen kwam ik in een apen paradijs terecht. Allemaal aapjes die op de vissersboten zaten te chillen. Erg leuk gezicht! Daarna nog even naar een leuk verlaten toilet gebouwtje gegaan, want de nood was hoog en na mijn plasje te hebben gedaan in het gat in de grond wilde ik, wel zo netjes, even mijn plasje weg spoelen met wat water (want zo doe je dat hier). Toen werd ik opgeschrikt door een verschrikkelijk grote rat, die nu wel genoeg had van al dat vocht! HAHAHAHA Ik schrok mij rot joh, maar moest er vreselijk om lachen! Na het park ben ik weer terug gereden naar Batukaras. Onderweg even blijven hangen bij een internet café waar je op de grond moest zitten om te kunnen internetten. Mijn knieën begonnen behoorlijk pijn te doen, want het is moeilijk voor een Hollander om daarin te passen kan ik je vertellen. Goed, toen ik weer buiten kwam was het donker en regende het een beetje. No problem, dacht ik, ik ben zo thuis. Was het niet dat ik geen licht had op de scooter! Kwam ik toen pas achter. Gelukkig deed mijn knipperlicht het wel en kon ik zo een beetje van de weg zien. Het schoot niet op en was levensgevaarlijk kan ik je vertellen. Dikke gaten in de weg en je ziet bijna niets! Terwijl andere scooters en auto’s gewoon voorbij scheurden alsof er niets aan de hand was reed ik zachtjes naar mijn hotel. Nog over een bamboe brug die ook al behoorlijk glad was, was ook weer een leuke ervaring.

Yogyakarta.

De volgende dag werd ik weer vroeg opgehaald door een mini busje om richting de trein te gaan die mij naar Yogyakarta zou brengen. Ik had het goedkoopste kaartje voor de trein gehaald, want dat werd mij geadviseerd. Ik had een plek in de eerste coupe waar het super druk was! Het was weer te mooi voor woorden! Iedereen die mij vriendelijk aankeek en wilde helpen. Uiteindelijk belande ik bij 6 andere mensen op een bankje. Ik heb de hele rit met deze mensen gepraat, een vriendelijk vrouwtje die voor een school werkte op de administratie sprak goed Engels dus was erg gezellig. Haar man zat naast mij en sprak geen woord over de grens en hun verlegen zoon van 9 zat daarnaast. Ze gingen naar de bruiloft van zijn neef vertelde ze. Ik heb hun zoon blij kunnen maken met mijn telefoon voor anderhalf uur, die zat helemaal in een film en de rest maakte ik blij met wat desinfectiemiddel voor de handen. Want ik zag dat ze heerlijk aan het eten waren met hun handen, dus die konden wel wat spul gebruiken... ;-) Nadat de hele coupe ongeveer klaar was met discussiëren waar ik er nou uit moest besloot ik er gewoon in Yogyakarta uit te stappen. Ik zwaaide nog 1 keer vriendelijk naar alle mensen en ben toen achterop een scooter gestapt om mij maar weer naar een informatie centrum te brengen. Ik had binnen mum van tijd een leuk, klein kamertje geregeld in een leuk hotel. Ergens achter in een steegje waar ik door een dikke man werd heen gebracht. Ik voelde mij er erg op mijn gemak en vond het allemaal leuk! In het hotel vroegen ze mij gelijk wanneer ik naar de tempels wilden gaan. Want dat was wat iedereen in Yogyakarta komt doen namelijk. Dus, wie ben ik op dat te weigeren. Voor 300.000 Roepia zou ik de volgende ochtend om 5uur opgehaald worden om naar het prachtige Borobudur gebracht te worden en vanaf daar zou de reis verder gaan naar Prambanan.

De volgende ochtend dus om 5uur met het busje naar de tempels. Hier kan en ga ik heel kort in zijn. PRACHTIG! Zie ook de foto’s! Het lijkt wel weer alsof je in een vakantie boek of geschiedenis boek aan het lopen bent. Ik leerde Ivet, een juffrouw van een basisschool in Utrecht kennen en samen hebben we de 2 tempels bekeken. Vervolgens toen we 's middags weer terug waren hebben we heerlijk wat gegeten en heb ik mijn vlucht naar Bali geboekt! Daar vlieg ik morgen (maandag 12 maart) heen. Ik zou er ook met de bus heen kunnen gaan, maar dit zou ongeveer 20uur duren. En voor 2 tientjes meer ben je er in 2uur. Doe eens gek he! ;-) Vandaag hebben Ivet en ik nog even het paleis, het water kasteel en de vogel markt bekeken en ben ik weer verder gegaan met dit verhaaltje. Waar ik nu toch wel zo’n beetje klaar mee ben denk ik... pffff... zweten hier in dit hokje hoor! Hoop dat ik het niet al te lang heb gemaakt voor de watjes onder jullie! ;-)


Ik heb weer wat foto's geplaatst en zal de link hier weer onder zetten. Nu ben ik en zijn jullie weer helemaal bij en kan ik met een gerust hart afreizen naar Bali! Eens kijken hoe dat eiland zal zijn!


Appie, ik hoop dat je een leuke verjaardag hebt gehad. Sorry dat ik er niet bij kon zijn. Had je even iets eerder met je uitnodiging moeten komen vriend. Robbert, alvast gefeliciteerd jongen! Maak er een mooie dag van morgen! Verder iedereen de groeten! Maak er weer een mooie week van aankomende week, dan ga ik dat ook weer proberen!;-)


Dikke kus en de groetjes from ME!!!!!


Bali, here I come!!!!!!

filmpje verjaardag Klaasje (Liefste moeder voor wie het nog niet wisten ;-)):

http://vimeo.com/37169685


foto's Indonesia:

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.388059397871796.99157.100000032162818&type=1&l=b5942026e5

laatste foto's Borneo:

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.373985835945819.96357.100000032162818&type=3&l=13efbcc161